EEN MODERNE MOL ONDER DE GROND

EEN MODERNE MOL ONDER DE GROND

‘Zijn cataphiles dan een soort van mollen?’ Ik liep met een Franse vriend door Parijs en hij wees me een straatputdeksel aan waar de ‘cataphiles’ – ik had nog nooit van dat woord gehoord – in verdwijnen.
‘Nee, cataphiles zijn gewoon mensen van vlees en bloed’, vertelde hij. ‘Alleen cataphiles hebben er sterk behoefte aan om zich regelmatig terug te trekken uit het lawaaierige Parijse leven en daarvoor illegaal de ondergrondse catacomben onder de stad opzoeken. ‘Wonderlijk…wat trekt hen daarin zo aan?’ De vriend vertelde dat het om mensen ging die een diep verlangen hadden naar stilte, afzondering samen met gelijkwaardige soortgenoten. Het ging vooral om jonge mensen. Als mollen willen zij zich in de diepdonkere catacombes terugtrekken – een waanzinnig gangenstelsel van holtes en spelonken waar verdwalen voor de hand ligt – om daar een gevoel van thuiskomen te ervaren.

Later liet de vriend bij hem thuis een filmpje zien over dit wonderlijke fenomeen diep onder de grond. Geen internet, geen bereik van welk signaal dan ook. Diepe stilte en absoluut bevrijd van elke ongewenste prikkel.
Het meest verbazingwekkende vond ik dat de toegang naar die diepe catacomben via een soort van dantiaanse hellegang verloopt. De mensen die (ongezien) via een straatputdeksel naar beneden glippen moeten zich in het diepe duister via een nauwe weg door lugubere smalle doorgangen wurmen, door donkere vieze gangen vol water en via spleten en spelonken. Welk nadenkend mens waagt zich aan zo’n ondergronds inferno? Dat moeten toch  malloten zijn.

Verrassend om te zien dat het om gewone sympathieke jonge mensen gaat waaraan uiterlijk niets geks opvalt. Het zijn zelfs invoelende creatieve jongeren met een sterk verlangen naar stilte, filosoferen, maar ook naar samen muziek maken zonder enige afleiding van wereldherrie, ver weg van de verblindende hunkering en helle geluiden.
Verbijsterend dat er in de hele stad maar één echte vluchtplek te vinden is die daarvoor geschikt is…diep onder de grond als een mol ingegraven om vrij en verlost te zijn van alle afleidende prikkels en invloeden. Het domein van een Parijse subcultuur.
Wat moet het daar – in schril contrast met de bovengrondse chaos van Parijs – stil zijn in die ondergrondse catacomben! Het domein van een Parijse subcultuur. Als weinig anderen weten zij dat de stilte de enige werkelijke energiebron is in de mens die elke cel weer terug kan laten leven en onze geest schoonzuigt. Het ervaren van stilte is een van de grootste noodzakelijkheden voor het leven op aarde.

Helaas zijn zich daar weinig mensen van bewust. Mensen denken dat stilte saai en vervelend is, verspilling van tijd als er geen gedachtevoedsel geboden wordt.
Toch heeft elk mens ten diepste behoefte aan stilte maar raakt die tere intieme laag in zichzelf niet aan, uit angst voor zichzelf. Hij gaat liever de confrontatie met zichzelf uit de weg. Daarom is de wereld vol invulling, drukte, gadgets, woorden, problemen, mobieltjes, gedachtes en veel wereldheisa om je zorgen en gelukkig druk over te maken.

Maar ontdek het:
Juist van stilte ga je feestvieren, je licht voelen, en wordt de onmetelijke vrije innerlijke ruimte je deel. Je bewustzijn verandert in een open grenzeloze ruimte.
Geen wonder dat je je daarvoor in een drukke wereldstad door de meest enge nauwe gaten wilt wurmen op weg naar je eigen stille natuurlijke aard.

Zo zegt ene Dorjie, een Tibetaanse wijze, over het enige wat geluk kan brengen:
“Zo moet de mens stil worden. De onvoorwaardelijke stilte is overal aanwezig. Zij is een kracht, zij is een zwijgende kracht. Zonder deze kracht is iedere visie een illusie. Dit is de Oorzakelijke dynamiek, aanwezig in alle dingen zonder welke schoonheid onmogelijk is. Men zal deze kracht in zichzelf moeten ontdekken. Geen enkel uiterlijk middel, geen enkele stimulans, materieel, religieus, spiritueel of moreeel kan dit doen.”

 

 

Scroll naar top