DE CENTRIFUGE STILZETTEN
Het heeft er alle schijn van dat we het bezit van de wereld zijn, het bezit van andermans autoriteit.
We hechten zo aan de wereld met al onze bemoeienissen, ambities en verwachtingen via ons denken dat we nooit eens kalm rustig stil thuis zijn. Onze gedachtes werken als een centrifuge, vanuit het middelpunt gericht op de buitenwereld met een onrustige geest om te streven, grijpen, zoeken en afweren. We willen altijd nog meer. We zijn altijd maar bezig nog hoger tegen de berg op te klimmen om nog meer te bereiken en nog meer te winnen en te groeien. Zodoende leven we volgens de maatstaven van andermans autoriteit, namelijk die van de wereld.
Maar wanneer we de centrifuge stilzetten gebeurt er ineens iets heel anders.
We komen in de kern van onze natuurlijke staat van onze eigen autoriteit terecht; Ineens kunnen we rusten in onze diepste aard van zijn …vrij en open en puur en echt. Daar hoeven we niks voor te doen. Alleen maar inspanningsloos van de berg af te lopen.
In die natuurlijke staat van thuiskomen is geen geschiedenis meer die ons beheerst of zijn geen gewoontes waarvan we ons hoeven te bevrijden. Die staat is zijn eigen autoriteit waarin alle bewegingen stilgevallen zijn. De geest rust daar in zijn eigen aard als een stille onbewogen ruimte. En we verbazen ons erover dat we onze eigen aard zo lang in ons leven over het hoofd hebben gezien.
Van nu af aan besluiten we om uit te maken: Wiens autoriteit wil ik zijn? Van iemand anders? Of wil ik mijn eigen autoriteit zijn?”
Zet dan de centrifuge maar stil.