DE VIOOL EN DE MAAN
Verrast las ik het mailtje van een jonge vrouw. Ze vroeg of ze eens een proefles mocht meemaken. Ze speelde al een aantal jaren viool en hoopte via yoga haar vioolspel te kunnen verbeteren.
Een week daarna kwam ze. Ze bleek al ruim zes jaar vioollessen te volgen en vertelde tot mijn verrassing dat het bijna gebruikelijk was dat viool-leerlingen aan yoga deden. Alleen zij had nog geen goede yogaleraar kunnen vinden.
Ze legde uit dat het er bij vioolspelen vooral om ging om volledig één te zijn met je viool, en dat het daarom van belang was een grotere en fijnere gevoeligheid in het eigen lichaam te ontwikkelen.
Ja, dat begreep ik. Geen instrument zó gevoelig als een viool, geen instrument dat zó diep emoties kan vertalen. De speler en zijn viool, net als twee danspartners, moeten elkaars overvloeiende eenheid zijn. Wordt het spelende lichaam zacht, vrij en open dan resoneren de gevoelige trillingen via de fijne haren van de strijkstok met de klankruimte in de viool. De vrije losse pols, de manier waarop de speler de aarde door zijn lichaam laat stromen, de vloeibaarheid van zijn spieren de zachtheid van zijn schouders, de openheid van zijn borstholte en hoofdruimte…alles is een echo van een diep levendig mysterie dat door het lichaam heen muziek kan laten klinken.
Ik begreep het helemaal.
Elk mens zou moeten zijn als een violist, spelend met de dingen, mensen en situaties om zich heen als in een dans van actie en reactie. Zoals in het Japanse aikido wordt gezegd: zodra je aan aanvallen denkt heb je al verloren. Niks is alleen van jezelf. Alles moet dóór ons heen klinken. Elk mens komt er uiteindelijk achter dat hoe vrijer en leger hij is, des te voller zijn talenten en krachten dóór hem heen naar buiten stromen in de samenwerking met de ander. De maan is daarbij ons grootste voorbeeld.
De maan is door al haar eenvoud zó leeg en vrij en niks van zichzelf dat ze het zonlicht – de grootste en machtigste krachtbron op aarde – direct door haar leeg lichaam heen kan laten schijnen. Waardoor de maan sterk de aarde kan beïnvloeden met haar enorme krachten die niet van haarzelf zijn. Zo is het ook met ons, en zo is het ook met de vioolspeler. Alle leven komt tot nieuwe bloei als we het door onze open ruimtes heen laten trillen. Net als de maan. Niets vasthouden. Dan verandert speels en continu onze melodie en toon en kleur in levendig vrij leven.
En de violiste? Zij heeft inmiddels haar eigen binnenruimtes al enigszins kunnen ontdekken. Ze voelt zich nu al meer verbonden met haar viool vertelde ze. Binnenkort gaat ze voor mij spelen.