BUIGEN HELPT ME OPRICHTEN

BUIGEN HELPT ME OPRICHTEN

(Een aantal jaren geleden schreef ik dit stukje. Herkenbaar voor immer en altijd. En dus nog altijd en immer van toepassing)

Soms ben ik een opgesloten gekwelde zeur, een neuroot van de bovenste plank. Niets helpt. Zelfs niet die talloos gelukkig makende tips die zo te horen, wél kunnen helpen. Zoals denk gewoon maar positief, ga eens op vakantie naar Gran Canaria, zoek afleiding onder de mensen, ga in de politiek of stap in het verenigingsleven, neem een abonnement op de sportschool of een haakblad, ga op vioolles, neem een groentetuin, ga naar een echte kapper, met pensioen of neem een goeroe.
Niets van dat al doe ik. Opgesloten wacht ik alleen maar af tot de bui voorbij is, de wereld weer lichter wordt en ik mijzelf weer zie zitten.

Hé wacht eens, jij geeft toch al járen yogalessen? Dan overkomt je dat toch niet meer? Dan blijf je toch altijd een opgewekt licht en vrij mens? Waarom dan die neuroot in je?
In de zen wordt gesproken over de geest van de beginner. De geest die altijd nieuw en vrij is. De vrije geest in mij is nog vaak bedekt met oude sporen van een onvrij mens. Zoals gruis het licht tegenhoudt. Ik weet mij soms té weinig te buigen, ik ben nog té gehecht aan de golven van wisselvalligheid. Ik denk nog vaak vanuit gewoontes in begrensde oude verzetstermen, in plaats van vrij en onbekommerd te zijn. Tja, zo zit dat nu eenmaal. En ik heb gelezen dat zelfs de Boeddha daar nooit vrij van is gekomen. Dus maak ik me er steeds minder zorgen om.

Mooier nog, ik weet intussen dat in die opgesloten gekwelde zeur juist de grootste potentiële groei, de mest, zit. Zonder ondeugdzaamheid kan er geen deugdzaamheid en geen groei zijn.
De mens, en ik dus ook, zal moeten leren zijn wisselvallige negatieve geest onbevooroordeeld als een simpel feit te aanvaarden en zich niet te verzetten tegen de tijdelijke golven die komen en gaan. We zullen steeds werkelijker en echter gaan leven wanneer we  onszelf gewaar worden – en onszelf dus aanvaarden –  in alle gedaantes. En daardoor steeds dieper ontdekken dat we niet die zeur zijn maar de eeuwige leegte die onder de zeur altijd aanwezig is. Want ook die leegte gaan we gewaar worden.
Daarentegen, een abonnement op een haakblad nemen (kan natuurlijk grenzeloos leuk zijn) duwt de zeur naar de achtergrond, dempt zijn aanwezigheid terwijl hij in een duister hoekje mokkend blijft zitten wachten om onverwacht met een grijns tóch weer tevoorschijn te komen. Dat biedt uiteindelijk geen bevrijding van mijn diepe zelf.
Maar als we onze opgesloten neuroot bewust gewaarworden, er ons mee één voelen als deel van onszelf, gaat letterlijk een verwrongen vastzittende knoop in onze borst langzaam ontspannen en zachter worden. Blíjven gewaarworden, en voelen tot de knoop zo zacht en ontward raakt dat onze vrije aard vanzelf weer terugkeert. Bevrijd als een rivier die in de wijde zee uitmondt.
Dát is het leerproces. Steeds opnieuw. Dát is het inzicht dat we steeds beter door gaan krijgen. Een goeroe leidt ons van onszelf af omdat we die goeroe moeten volgen vanwege zíjn denkwijzen en zijn leerstellingen en zijn filosofieën. Wijsheid kan alleen maar in ons groeien als we onze eigen gebreken en verkramptheden leren oplossen door ze te aanvaarden en ze ruimte te geven.

Theresia van Avila, een beroemde heilige en mystica uit de 16e eeuw, herkent dit proces als de beste maar is daardoor juist de gelukkigste mens wanneer zij haar ‘zondige’ gevoelens verzetsloos ondergaat. Zij weet namelijk waarom dit gebeurt. Het lijden wordt door God in liefde aan haar geschonken om dichterbij Zijn werkelijkheid te kunnen komen. Oftewel de innerlijke leegte wordt haar werkelijkheid als het huis, de burcht van God die in haar woont. Zij ondergaat dat met vreugde.
Maar de heilige Theresia weet te buigen, zacht te worden, absoluut te buigen in haar kracht van heiligheid en vertrouwen: “Ik verwacht niets meer van mezelf. Al mijn vertrouwen stel ik in God”
Ik ben dat aan het leren: sneller te buigen om mijzelf weg te geven aan iets wat groter is. Buigen voor de grote geest die mijn kleine kwelgeest op de juiste tijd en plaats weer thuisbrengt in mijn leegte. Buigen om kalm in mijn hoofd alles zonder meer stil te leggen wat zo aan het mokken was. Dank je wel gemok, ik geef je de ruimte. Buigen zonder dat ik me met de inhoud van het gemok bemoei, het wil verklaren of theoretiseren.
Daarom bedacht ik deze uiterst simpele yogahouding

BUIGEN VANUIT HET HART

Ga staan en zet de voeten wat uit elkaar. Voel de ruimte om je heen. Het wordt stil in je, de wereld laat je los, en het wordt overal zacht.
Leg je handen op je borst. Misschien voel je je hart kloppen?

Dan adem je in, met je hoofd iets omhoog, en je handen op je borst. Vervolgens buig je op een uitademing met een lange EEEE (hartklank) helemaal naar beneden en laat je je romp en je hoofd in de diepte gewoon wegvallen. Blijf hangen met een lui zwaar hoofd naar beneden aan een losse nek, en buig nog dieper naar beneden op een volgende rustige in- en uitademing. Steeds een stukje dieper. Neem de tijd vanuit een kalme rust. Word je al hangend gewaar hoe bij iedere inademing je hart/borst zich opvult onder je handen, en zich verkleint bij elke uitademing.

Na 2 of 3 in- en uitademingen met je hangende hoofd, til je op de EEEE-klank na een inademing alleen je hoofd op. En zo, op een paar rustige ademhalingen, til je je hoofd steeds ietsje verder op, zodat je hoofd nog meer in je nek komt.

Dan kom je op de uitademing met de EEEE-klank traag naar boven om weer rechtop te staan.
Dat was alles.
Laat langzaam je armen terug langs je lichaam zakken. Voel wat er zojuist gebeurd is. De leegte in je hoofd, de ruimte in je hart en hoe je je drukke-denkhoofd-vol-gebeurtenissen helemaal kwijt bent. En… wellicht voel je een lichte energiestroom door je lichaam?

Een simpele buiging vanuit je hart. Doe het regelmatig even tussendoor, midden in de kamer of waar je ook bent. Aan het opgesloten zitten in jezelf komt meteen een bevrijdend einde. Je verwacht niets meer van jezelf. En daardoor ben je nieuw.

 

 

Scroll naar top