EIGENLIJK WIL IK ALLES
Wat een spijt dat storm Dennis alles in de wind geslagen heeft voor deze zondagmorgen waarop de meditatie had moeten plaatsvinden.
In de nacht kraakte mijn bos en kreunden de bomen vervaarlijk als oude versleten reuzen onder de macht van vervaarlijke Dennis. Het was duidelijk…ik moest de meditatie afzeggen. Ik sloop in de nacht naar mijn computer en schreef de mensen dat het niet raadzaam was om morgen door takken, bomen, dakpannen en andere rondvliegende objecten bekogeld te worden. Een absoluut verstandig besluit om iedereen te beschermen tegen mogelijk onheil.
Toen werd ik ’s morgens wakker.
Nog nooit was het zo stil in mijn bos. Een paar dooierige deinende bomen stonden nog wat na te mopperen (tjonge jonge, dat was me wat) maar Dennis had absoluut de benen genomen. De storm bleek een farce. Doch het kwaad was geschied. Ik had iedereen al afgezegd.
Daar zat ik dan, met mijn meditatie kant en klaar in mijn mandje, in deze surreële stilte-na-de-storm wereld. Ik realiseerde me dat iedereen nu thuis in diezelfde stilte was terecht gekomen. Geen mooier moment om dan maar deze kleine meditatie van groot geluk voor iedereen op het scherm leesbaar te maken. Een vreugdevolle meditatie op deze stille morgen. Een meditatie die gaat over onze liefste verborgen wensen, over iets wat we het liefst willen hebben.
IK WIL…
Hebben we dat niet allemaal? Dat we eigenlijk alles willen? Dat we ons het diepste geluk op aarde willen toe-eigenen? Dat we elke plek in ons lichaam willen verzadigen met de hoogste vreugde en smaak en genoegens en verlangens? Dat we onze geest zien vrijkomen om alleen nog maar vakantie te vieren? Ik denk dat we als mensen dat allemaal zouden willen.
Maar hoe denken we dat te realiseren? Door heel rijk te worden, door heel veel te reizen, door alle macht en bezittingen van de wereld te verwerven, door de grootste invloed op de wereld te kunnen uitoefenen? Mocht dat ons verlangen zijn dan weet ik nu al dat dat op de lange duur gaat vervelen en het ons niet 100% gelukkig maakt.
Maar wat zou ons dan diep van binnen werkelijk gelukkig maken? Wat wil ik echt?
Leven in harmonie met mezelf. Door zachtmoedigheid vanzelf te zien verschijnen wanneer ik mijn dwang loslaat. Wanneer ik niet meer op haasten en veroveren uit ben maar mijn geest laat rusten in zichzelf zodat die altijd bij zichzelf thuis kan blijven. Wanneer ik voel en hoor hoeveel stille ruimte er in mijn hoofd zit. Wanneer ik ontdek dat al mijn streven en willen en najagen – als een opgejaagd dier – mijn oorspronkelijke rust in de weg zit. Te ontdekken dat degene die ik ben een vrij mens is met heel veel ruimte en vertrouwen (hoewel mijn denken dat niet snapt, maar als ik loslaat ben ik vrij)
Geen leerboek of een hoge bankrekening heb ik daarvoor nodig. Alleen mezelf.
Het is de stille eenvoud van Gij in mij. Het is het toelaten van de goddelijkheid, het gevoelig openvallen voor een stille aanwezigheid waar mijn diepe binnenholte naar verlangt en voor openstaat als een geliefde. Alles wat teveel is, elke intentie glijdt eruit weg. De stilte zet de poorten open. Mijn oneindig lege spiegelbeeld valt op de juiste plek.
Zo krijgen we alles!
Kijk maar…de bomen waaien mee als het waait, en als er geen wind is valt alles stil. De bomen zelf geven er niet om. Ze zijn altijd in harmonie met zichzelf. Ze zijn zoals ze zijn, onaangeraakt door de omstandigheden. Vandaag heel stil…