STILZWIJGEND TONEEL
Ik zat in de Londense metro en bij de halte Piccadilly Circus vloog een ongenode gast binnen. Het was een soort, leek het, wesp die vervolgens als een brommend projectiel van de ene kant naar de andere kant vloog.
De plotse eensgezindheid in de volle metro was fascinerend, want als door één poppenspeler geregisseerd draaiden zwijgend alle hoofden exact dezelfde richting op, van links naar rechts, van boven naar beneden, weer naar links…om het beestje te volgen. Ik kreeg er niet genoeg van om al die draaiende hoofden zó synchroon te zien bewegen!
Totdat ineens alle hoofden stilstonden en naar mij keken. Heel subtiel wees toen een tegenover mij zittend dametje naar haar linkerschouder en knikte naar mij. Het beest was dus geland op mijn linkerschouder. Ik keek ernaar, zag er weinig gevaarlijks in, en stond op om het ruimte te geven. Prompt ging het diertje – tja opstaan is plaatsje vergaan – op mijn stoel zitten. Het bleek een wants te zijn (die bij aanraking walgelijk stinken).
Hoe het afliep? Heel schattig haalde een oudere keurige Pakistaanse meneer die naast mij stond stilzwijgend een schone grote tissue uit zijn zak en pakte als vanzelfsprekend de wants op en stopte het pakje weer terug in zijn zak. Zou hij weten dat het een wants was?
Dit zwijgende toneeltje, zomaar op een woensdagmiddag in augustus, gaf mij het inzicht dat mensen meer verbonden zijn met elkaar dan we ons realiseren…dat we een onderhuidse gezamenlijkheid hebben die pas aan het licht komt als we, door iets, met elkaar één zijn. Te vergelijken met de wijd en fijn verspreide ondergrondse bedradingen van de paddenstoelen en de verbonden wortelstelsels van de bomen. Je ziet en merkt het niet, totdat het eventjes aan het licht komt dat we uit dezelfde bron blijken te putten.