Iedereen doet een flinke duit in het zakje en meent zijn waarheid dé waarheid te zijn. Ik sluip stilletjes weg, doe mijn laarzen aan en ga leverbloempjes onder de bomen planten. Een zacht briesje en de eerste warme voorjaarszon stemmen me mild. Ik hoor hoe de mannetjesvogels zich de longen uit hun lijf zingen, een paar hommels en bijen komen op de struiken af en daar fladdert een citroenvlindertje tussen de bomen. In de weilanden hoor ik de roep van de kievit…een roep zó verlangend en zó ver weg van wat de mensen allemaal roepen.
De natuur ontwaakt in ál haar organen en in iedere barstende cel. Elk jong plantje stijgt uit de aarde op met een stuwend brandend verlangen. Zelfs de harde puntjes van mijn lelietjes van dalen staan te popelen om uit te schieten.
Wat een mirakel van schitterende natuurmechanieken gaan vanzelf in werking zonder enige planning, zonder enig bedenken, zonder enig overleg vooraf of het wel nuttig of productief is wat er wil bewegen en groeien en uitbotten. Niets valt er te definiëren of te begrijpen. Het werkt zoals ook ons hart klopt zonder dat we er bewust over kunnen nadenken. Het gebeurt omdat het wil gebeuren.
Hoe anders is het met ons mensen gesteld. Al het vertrouwen in de spontane werkingen van de natuur in ons lichaam is verplaatst naar ons brein en ons verstand. Wat een treurnis! We hebben geen of weinig contact meer met ons lichaam, behalve dat we het als een broeder ezel keihard willen aftrainen, als een ijdel haantje willen versieren, als een sexgod willen bevredigen, en als een eeuwige jonge gans willen botoxen.
Alan Watts beschrijft de kwaal van de huidige mens als volgt (“De wijsheid van onzekerheid”): ‘er is een blokkade tussen het brein van de mens… en de rest van zijn lichaam.’ Hierdoor ontstaat een kloof tussen het ‘ik’ en het ‘zelf’, tussen de mens en de natuur.’ En met de natuur bedoelt Watts ‘de instinctieve wijsheid’, het contact dat de natuurmens nog wel met zijn lichaam heeft.
De huidige moderne mens gebruikt echter steeds meer technische en praktische hulpmiddelen en lost zijn problemen alleen maar op door bewust te denken. Hierdoor verschrompelt de instinctieve wijsheid, zinkt de knowhow van onze spontane lichaamsprocessen weg omdat het brein boven alles domineert. Ademen is iets wat we verleerd hebben en aarden is iets wat véél te ver van ons praktische en analyserende denken weg ligt.
En wanneer het contact met ons hart en onze buik miniem is, en het vertrouwen in onze lichaamsfuncties niet gevoeld wordt, ontstaat er vanuit ons brein een vreemd soort frustrerend onverzadigbaar zijn.
Zelfs als we naar ons eetgedrag kijken. Een dier weet wanneer hij moet stoppen met eten. Een mens voelt zich nog leeg ook al heeft hij voldoende gegeten. De hamburgers die verkocht worden dijen dan ook letterlijk steeds dikker uit, en zijn voller, groter en spicier. We willen steeds meer en gevarieerder.
En dat geldt op alle fronten. We hunkeren en zoeken naar van alles maar weten niet waarnaar, met onrustig wegschietende ogen zijn we verslaafd aan prikkels en nieuwe kicks, we willen elke stilte of verveling direct verdrijven, en jagen continu genot en geluk na, verlangen naar steeds nieuwere, luidere, vernuftiger en snellere apparaten, grotere huizen, auto’s en vakanties. Onze zintuigen worden van de weeromstuit gejaagder, onrustiger en verlangender. Dus moet er nog meer genot geproduceerd worden. En honger kunnen we alleen maar stillen door onze toekomst via ons berekenende brein machinaal zeker te stellen tegen onveiligheid die ons kán overkomen. O, als we maar genoeg krijgen!
En dan is daar de roep van een roofvogel hoog in de lucht, een kat die loom in de zon zich wijd gapend uitrekt, een koe die aan de overkant wat staat te dommelen, terwijl een zachte bries de beginnend bloeiende prunustakjes heen en weer doet wiegen. Wat voor nut heeft het om te roepen, te gapen, wat te dommelen, te waaien en te wiegen? NIETS!
En dat grote niets is de enige werkelijke werkelijkheid vanuit de hogere wijsheid waar we ten diepste op aangewezen zijn. De oneindige kosmische wereld biedt ons veel meer rust dan we zelfs mogelijk aankunnen. Laten we het leren! Laten we leren de rust van het alomvattende ons weer opnieuw eigen te maken en te ontdekken dat de atmosfeer van vrede onze natuur is en onze ‘surrounding’. Voel de ruimte om je heen! Spiegel al die vrede. Het is reageren op het bestaan zelf in plaats van alles veilig te willen stellen voor ‘straks’.
En eerlijk is eerlijk, zou je niet een beetje willen wiegen en heen en weer willen waaien zonder enig doel? In de zon wat liggen gapen en wat weg willen staren zonder enig streven? Ons hoofd zegt ‘nee want ik heb nog zoveel te doen’; ons hart zegt ‘ja, want ik zou zo graag eens zacht willen wezen, open willen bloeien, mijn gehele natuur willen volgen vanuit het mysterie van simpel mogen zijn.’
“Tao, vanuit zijn wezen, handelt niet,
en toch is er niets wat niet van zijn hand is…
In de naamloze eenvoud is geen streven.
zonder streven is vrede mogelijk
en ordent de wereld zich vanzelf.”