Het is het ik. Soms is dat kind vol zelfhaat of vol trotse eigendunk, soms hebberig, jaloers en dan weer boos of bang en dan weer lui of tegendraads, gebelgd en ontevreden, gehaast en druk en meestal zó onzeker! Het is een wispelturig kind dat om de haverklap van stemming wisselt en zijn kleine ik-geest niet te temmen weet. Wie kan het helpen?
Het hart. Daar in het hart van ieder mens woont de wijze moederkracht die vol begrip zich liefdevol over haar kind buigt dat zo triest emotioneel kan zijn. Vanuit het hart (het diepere zelf) stroomt zachte wijze kracht die het kind in ons weer rustig maakt en het toefluistert: ‘Kom maar gewoon thuis, want het zijn spookgedachten waardoor je je laat leiden. Luister naar mij en hoor de stille wereld die je thuis is. Laat me je in mijn armen terugbrengen naar de werkelijkheid waar alles in vrede is. Voel mij diep vanbinnen, dan kom je weer vanzelf tot rust.’
En als het kleine kind heel zacht wordt, smelt het in de moederzee stil weg en weet zich gedragen door zoiets machtigs, groots en oneindigs dat het zich met een zucht gewoon overgeeft.