GA MAAR GEWOON IN HET MIDDEN ZITTEN.
Ik ken iemand die veel contact met de aarde heeft. Ik bedoel, hij voelt wat de aarde nodig heeft en waar ze onder lijdt. En hij doet dat zonder poespas of dweperig of bijzonder te willen zijn. Hij weet het gewoon. Punt uit klaar. Dat maakt dat ik graag naar hem luister.
Nadat deze man jarenlang geleden heeft onder de pijn van de aarde en de planten, een pijn die hij zichtbaar en sterk kon voelen, weet hij nu dat de aarde door haar dieptepunt heen is geraakt en bezig is een nieuwe kracht te ontwikkelen. Hij is er vast van overtuigd. Maar hoe kan dat? In deze tijd van aardeleven en haar absolute vervuiling? Hoe kan dat? In deze eeuw van almaar groeiende milieuverontreiniging? Hij is stellig en optimistisch. Maar hij vertelt er wel bij dat de aardeschil en het oppervlak waarop we wonen en leven, nee, niet meer te redden valt. De mens heeft er een vuilnisbelt van gemaakt. Van die laag hoeven en kunnen we niets meer verwachten. Dat is uitgesloten. Maar hoe dan wel?
Hij vertelt dat er op aarde een paar specifieke krachtplekken verspreid liggen (o.a. in Tibet en in Zuid-Afrika) waar de aarde vanuit een veel dieper gelegen centrum, vanuit een nieuwe laag, een geheel nieuwe kracht bezig is te ontwikkelen. O jee, moeten wij dan niet als de wiede weerga op reis gaan en die plekken opzoeken? Nee, want de mens zelf heeft ook zo’n specifiek uniek krachtveld in zich dat contact kan maken met die nieuwe diepe laag. Er zit een sterke stroom diep vanbinnen in onszelf die alles doorlaatbaar kan maken tot op het diepste niveau.
Het verbaast me totaal niet. Het stemt me hoopvol.
Maar hoe doen we dat? Contact maken met onze eigen innerlijke stroomkracht waardoor de aarde in ons kan toevloeien vanuit een wortelende kracht die door alles heengaat?
Onszelf vrijmaken van het oude brein dat altijd maar bezig is, vanuit gewoontes, reacties en aangeleerde opvattingen, ons wijs te maken dat ‘ik’ de realiteit ben van mijn echte zelf. Door inzicht te krijgen dat we als krijgsgevangenen opgesloten zitten in de almacht van onze oude denkbeelden en herinneringen waaraan we ons als oud roest vastklampen in de overtuiging dat het levensreddend goud is. Dat maakt dat we niet kunnen stromen, dat we het leven stopzetten, dat we niet kunnen wortelen in dieper leven. Dat maakt dat we geen vrije mensen zijn.
Het oude brein moet zich eerst vernieuwen, net als de aarde.
Maar zolang we de innerlijke vrijheid niet kunnen voelen stromen, blijven we in de oude aardelagen peuteren die langzaam aan het vervuilen zijn. Onze zorgelijke angsten maken dat we ergens blijven hangen tussen dwang, verwachtingen, hoop en vrees. Maar voelen we als gevoelige mensen die hoop, die vrees, die zorgelijke angsten ten diepste vastzitten, dan weekt het open, wordt het zacht en stroomt het weg. In het nu…Bewustzijn van onze verstopping maakt het darmkanaal open, en de wortelende kracht naar de aarde kan toevloeien. Met een open en een leeglopend hoofd.
Ga maar gewoon in het stille midden van jezelf zitten, dan gebeurt het vanzelf. Als een medicijn dat toevloeit en alles openmaakt. We zijn voor vernieuwing van de aarde gemaakt.
Zoals de Essenen zeggen: Moeder Aarde en ik zijn Een.
Ik heb mijn wortels in haar
en zij schept behagen in mij,
geheel volgens de Heilige Wet.