OUD EMOTIEKLEED (meditatie 2)
In ons ligt een maagdelijke wereld van onsterfelijkheid verborgen, die door geen enkele gedachte of emotie beïnvloed wordt. Het is een hemelse wereld waar absolute vrijheid heerst.
Hoe leggen we die wereld bloot? Door zacht te worden. Door de opgekropte psyche te bevrijden van zijn verkrampte gewoontes.
Maar iets wat zijn hele leven al gewend is te verkrampen bevrijdt zich niet zomaar, ook al verlangen we nog zo intens naar goddelijke vrijheid. Wanneer we vastzitten in onze duisternis, is er geen enkele verbintenis met de wereld van de vreugde. Het verlangen is er wel, maar we zitten op slot. We weten niet hoe we onszelf moeten ontgrendelen, en zijn geneigd om onszelf ‘slecht’ of ‘zondig’ te vinden, hetgeen de duisternis nog meer versterkt.
Toch hoort het volledig vastzitten in het duister bij onze zoektocht! De goddelijke onrust moet noodzakelijkerwijze door ons heen werken om steeds sterker alle kanten van de diamant te kunnen laten oplichten. Maar de emoties en de gedachtes van het ‘ik’ zijn soms zo veeleisend, machtsbelust en soms zó fel geagiteerd dat ze ons overweldigen.
Hoe komen we toch tot rust? Neem je razernij waar, voel innerlijk waar je verkramping zit en durf je spieren te ontspannen. Dat is de belangrijkste stap… er naar kijken.
Na verloop glijdt de duisternis als een duivels kleed uit je weg en je bespeurt een onderliggende stilte. De schreeuwers zijn verdwenen. We stappen hiermee uit onze veranderlijke krachten naar de onsterfelijke ene kracht in ons.
In het begin is het moeilijk maar op den duur raken we vertrouwd met het uitstappen uit ons emotiekleed. Het is iets heel ouds dat zich in ons wil vastbijten, maar we gaan het herkennen. De grip zal gaan verdwijnen. Gewoon door tijdig en vaak zacht te worden