SONJA
Ik dronk met Sonja zojuist een glas wijn. We ontmoetten elkaar een tijdje geleden in de pub en ik voelde direct voor deze tengere 82-jarige vrouw een warme vriendschap. Haar heldere ogen spreken boekdelen en haar leven nog meer.
We praatten samen honderduit en meer en meer zie ik nu hoe haar leven, dat bestond uit een zeer rijk vermogend en een boeiend reizend leven samen met haar gefortuneerde man langzaam eindigt in een simpel leven van thuis slechts wachten. Haar geliefde man is door attacks en dementie een zombie geworden die niet meer kan spreken of lopen. Sonja is daardoor elke dag afhankelijk van de vele verzorgers die soms al om 8 uur en soms pas om 11 uur er zijn om haar man te verzorgen. Ze geeft zich eraan over en klaagt niet. Haar alleenstaande oudste zoon, die 20 minuten verderop woont, is eveneens compleet invalide. Elke dag gaat Sonja met haar auto naar hem toe om ook voor hem er te zijn en zijn was te doen. Er blijft nog weinig over om ‘rijk’ te kunnen leven
Maar Sonja’s lichtheid en vreugde, haar heldere ogen, zijn onlosmakelijk verbonden met haar diepere zelf: Haar positieve gedachtes, haar humor, haar interesse voor de mensen en haar zorgeloze uitstraling, iedereen houdt van haar. Het is een vreugde ook voor mij om met haar te kunnen praten.
En dan, na haar glas wijn en haar verhalen gedeeld te hebben, schuifelt ze met een krom ruggetje door iedereen met respect uitgewuifd, naar de uitgang van de pub. ‘Take care you all!’
Hoe alles je ontnomen wordt behalve het leven zelf.
Zo is het menselijk bestaan… vervluchtigend…zelfs voor de grootsten.
Alleen het NU blijft over. En dát te leren kennen. Take care you all for that!