ENGEL
Als een situatie geen enkele oplossing biedt, vertrouw erop…vergeet niet dat er ook engelen zijn. Ze bestaan.
Zo stond ik afgelopen donderdagmorgen op het verlaten station van Noorderkempen met alleen een koffer in mijn hand, terwijl ik mijn handtas nog in de auto had liggen. Mijn dochter had me weg gebracht en mijn handtas was ik vergeten mee te nemen. Ik probeerde nog te gebaren haar te stoppen, en rende achter de auto aan. Maar vergeefs, ik zag haar langzaam wegrijden.
Toen bleven alleen mijn koffer en ik nog achter. Op een grote parkeerplaats met lege auto’s voor me. Ik moest binnen drie uur in Brussel zijn om door te reizen naar Engeland.
Alles leek zo goed geregeld. Maar met geen cent op zak, zonder telefoon, zonder treintickets, zonder identiteitskaart – alles zat in mijn handtas – en bovendien ver van huis, leek de geschiedenis even een onverwacht andere wending te nemen. Toch moest ik iets ondernemen, maar wat?
Daar kwam een auto aan om iemand naar het station te brengen. Vragen of de auto terug naar Wuustwezel ging? Nee schudde de eerste… Nee schudde de vierde… Hopeloos, na de zoveelste…
Er zat maar één ding op. Terug naar huis lopen. Misschien dat ik binnen 3 en een half uur thuis zou zijn. Een stille hoop dat mijn dochter de tas in haar auto zou zien staan, leek ook vervlogen. Met de blik op oneindig en ratelende kofferwieltjes begon ik te lopen langs de bomenweg met snel rijdende auto’s. Ik stak mijn duim op in de hoop dat er een auto zou stoppen, maar in België wist ik dat de kans minimaal was. Na een kilometer en vele auto’s verder, staakte ik mijn pogingen. Ik liet het maar los. Ik was moe. Ik ontdekte dat het zonnetje scheen en ik zou net zo goed even in het gras kunnen gaan zitten om uit te rusten.
Maar op hetzelfde moment, ik had het geeneens in de gaten, ontdekte ik dat even verderop een auto in de berm gestopt was. Oooo!…Ik rende er snel naar toe. Een vriendelijke lange jonge man van ongeveer 45 jaar stapte uit en gebaarde mij in te stappen. Hij hielp me met mijn koffer. Een gebedje van grote dankbaarheid welde in me op. Een engel!
En alles werd vervolgens voor me geregeld:
Hoewel de vriendelijke bestuurder naar Kalmthout moest, en ik ver buitenaf Wuustwezel woonde, zette de aardige man me bij mijn huis af omdat ik hem kon vertellen dat hij via een binnenweg evenzo snel in Kalmthout kon komen. Ho
Hoewel ik mijn dochter, die naast mij woont, vervolgens niet thuis aantrof kon ik haar vanuit mijn huis bellen, om mij later bij het station van Noorderkempen mijn handtas – die onzichtbaar onder de voorbank weggeschoven was – te overhandigen mét tickets, paspoort en al. Hoe het onmogelijke mogelijk gemaakt werd, en ik met de volgende trein naar Brussel mijn trein naar Londen op een haar na net niet miste.
Waarmee ik maar wil zeggen: Verwacht het onverwachte. Je kunt je nog zo goed voorbereiden, je kunt van niets verzekerd zijn; Laat het dus los. Laat het leven je op zijn eigen creatieve wijze een antwoord geven en heb daarin het volste vertrouwen, ook al zien de omstandigheden er allerbelabberdst uit.
Of zoals Tsjwang-tze zegt: ‘Ik heb gehoord dat men de wereld haar gang moet laten gaan en moet meegeven’