PUBER
Verontwaardigd kwam gisteravond een zuchtende Mies bij mij binnen. Ze kwam voor haar pianoles.
‘Sorry oma dat ik zo laat ben, maar Bob was zo vervelend om te zeggen dat ik mijn toetje crème brulee wat langer in de magnetron moest zetten om het bovenste laagje krokanter te krijgen. En toen ik dat deed, want ik geloofde hem, spatte even later het hele potje in de magnetron uit elkaar, en Bob schaterde het uit. Ik heb toen de hele magnetron in mijn eentje moeten schoonmaken’
Met lange passen beende Mies naar de piano en plaatste gebelgd haar pianoboek erop. ‘Oei, heb je nou nog wel zin om piano te spelen?’ ‘Ja hoor, ik wel. Dan hoef ik tenminste even niet thuis te zijn.’
Terwijl Mies wat tot bedaren kwam, zag ik op het kraagje van haar jurk een zelfgemaakte button met het woordje ‘puber’ erop. ‘Waar is dat voor?, vroeg ik. ‘O, dat is heel handig. Als ik geen zin heb om te praten of me met iemand te bemoeien of als ik me chagrijnig voel, hoef ik alleen maar mijn button op te doen of ernaar te wijzen. Dan hoeft niemand op mij te reageren of iets gezelligs van mij te verwachten.’ ‘Ja, dat is inderdaad heel handig’, beaam ik. En ik bedacht me wat ik op mijn button zou schrijven als ik even niks wilde met niemand en de wereld: ‘Zeldzame puber op leeftijd’? of ‘Al gepensioneerd’? of ‘Even achter de geraniums’? of ‘Graag stil en traag’?
Maar van een volwassene wordt helaas volwassen gedrag verwacht. Zoals verwacht wordt dat je in het nabij-zijn van anderen volgens de regels van beleefdheid reageert en niet een verveeld gezicht opzet als de ander je niet boeit; pas als je alleen en bij jezelf bent mag je je beleefde gedrag uittrekken zoals je kleren. Ik heb me daar in de loop van al bijna zeventig jaar maar bij neergelegd. Maar een puber moet nog door allerlei wervelstormen heen. Hoewel… vele wereldleiders lijken nog altijd middenin hun pubergedrag te leven. Trump bijvoorbeeld zou zo’n ‘puber’button beslist niet misstaan. Is wel handig om het ergste te voorkomen, als hij even waarschuwend zijn vinger laat wijzen naar zijn button vooraleer hij andere wereldleiders om zeep brengt.
‘Oma, vandaag gaan we met de linkerhand spelen hè? Ik ben links zoals je weet, dus dat zal niet zo moeilijk zijn.’ Ik grinnik een beetje, en denk aan die akelige linker ringvinger en pink. Tja, en al snel merken die twee uiterst kleine linker nagellak vingertjes dat het minder makkelijk is dan het lijkt. Geen probleem, Mies is een doorzetter.
Het is voor haar een ontdekking dat die zwarte bolletjes met een stokje eraan zomaar een klank, een toon voorstellen. ‘Vroeger keek ik naar al die platte bolletjes en steeltjes op papier en dacht: hoe kun je dat nou lezen!? En nu kan ik dat…zomaar muziek lezen.’ Alle boze broers leken uit haar hoofd te zijn verdwenen. Ze was op zoek naar de f onder haar linker pink. Toen viel het samen: de toon en haarzelf. Een klein momentje.
Dat samenvallen met wat er is. Als je hoofd nergens anders is dan thuis waar je bent en wat je doet… of je een kopje thee inschenkt of een toon op de piano aanslaat. Je bent er!
En het wonderlijke is dat het dan juist gebeurt. Dat waar ieder mens naar verlangt. Het hele bestaan valt ineens samen met jezelf, en een golf energie komt vrij. Een overbelaste geest met allerlei benauwde gedachtes om angsten te vermijden loopt zomaar leeg omdat de vasthoudende verkramping oplost. Onze ware aard van gewoon vrij zijn laat zich aan je zien…alles stroomt weer.
Even mag de button af. Of…laat maar fijn erop zitten. Weinigen zullen je begrijpen. Leef maar even je eigen leven, blijf maar even zitten waar je zit en verroer je niet.