HET VERLANGENDE HART
Elke seconde, elk moment, is zo gewild en zo bedoeld door de goddelijke wereld. Elke seconde na elke seconde na elke seconde moet zo verlopen zoals die verloopt.
Ons grote probleem is: hoe gaan wij om met elke en deze huidige seconde? Met verwrongen spanning of met rust van binnen? Vanuit het ‘ik wil’ of vanuit het ‘uw wil geschiede’?
Vrede in onszelf betekent dat we ons bij elke seconde neerleggen als zijnde niet onze wil maar de wil van de hogere wijsheid. Vrede in ons zelf is geen vrede met ons ‘ik’, maar met de wet van goddelijke wilsbeschikking. Vrede is ons lot uit handen geven aan een vreemde waarin we volkomen vertrouwen hebben.
Dat is de grens overschrijden, door de deur heengaan vanuit het ik-isolement naar de bevrijding. En die deur staat altijd open, elke seconde.
Wacht even, wij willen heus wel door die deur heengaan, als we maar wisten wat of wie er áchter die deur zat. Wie is die vreemde achter de deur?
Het is de wijsheid. De wijsheid laat zich niet zien in beelden, de wijsheid laat zich niet horen in woorden en boeken en schone gedachtes en filosofieën, de wijsheid laat zich niet voelen vanuit de zintuigen.
Het is de stille toeschouwer die het hart ziet.
Volg de klop op de deur van ons verlangende hart. Dan voelen we de wijze rust en zachtheid. Dan hebben we de grens overschreden vanuit het ‘ik’ naar de wijsheid van het Al.
Laten we ons lot uit handen geven, en alleen maar zeggen: ‘Hier ben ik.’