LABYRINT
We zijn allen ontstaan uit een tijdelijk geschapen vorm die door de goddelijke wereld is voortgebracht. Of anders gezegd, we zijn een tijdelijke uitdrukking van een eeuwig mysterie. Een mysterie dat we niet kunnen kennen, een mysterie dat een diep geheim zal blijven voor ons zolang we op aarde leven. Desondanks moet elk mens, binnen dat grote onbegrijpelijke gebeuren, hier op aarde een vorm zien te vinden voor zijn ‘mysterieuze’ mens-zijn. Dat is lang niet makkelijk om een weg of een rol te vinden die ons het beste past op dit aardse toneel. Sommigen doen maar wat en nemen het allemaal niet zo nauw. Anderen gaan heel serieus en filosoferend en ernstig op zoek en hopen een glimp op te vangen van dat grote mysterie. Weer anderen maken het zich uiterst moeilijk en zien het leven als één ingewikkelde brij van problemen.
Toch is, goed bekeken, het leven in feite heel eenvoudig. Omdat wij niets weten en niets kennen, niet in de toekomst kunnen kijken en niet weten wat het leven ons zal brengen en wat de zin van alles is, blijft ons eenvoudig maar één ding te doen. Gewoon de volgende te stap zetten. Dat is alles. Het is als het lopen van een labyrint. Zien waar we nu zijn gekomen en dan een volgend stapje maken, een volgende adem, een volgende beweging, een volgende blik werpen op de plek waar we zijn aanbeland. We kijken om ons heen en zien de lucht, de aarde, de bomen, horen de auto’s, de vogels of het praten van de mensen, het geluid van een tractor of het blaffen van een hond. Dat is alles. Open slechts je oren en je ogen. Denk je dat er meer is? Meer is er niet.
TOELICHTING VAN JANINE OP DE KEUZE VAN HAAR FOTO
De afbeelding van het labyrint lijkt voor zich te spreken. Maar toch, als ik er stil naar kijk gebeurt er iets: ik zie het midden en word de cirkel ingetrokken.
Ik volg het magische lijnenspel, de bomen zijn als wachters die de kracht van het labyrint versterken. Ik zet een stap.