LEEGTE IS WIJSHEID
Van boven tot beneden lijkt het lichaam van de mens op een boordevolle kast.
In de laatjes ligt van alles door elkaar: beelden, namen, gedachtes, ruzies, regeltjes, onze jeugd, verlangens, vijanden, relaties, oude wonden, succesmomenten enzovoorts.
Van daaruit leven we, van daaruit gaan we slapen en staan we weer op. Altijd in diezelfde kast waarin elk laatje een naam en een etiketje heeft gekregen. We proberen daarmee alles helder op een rijtje te houden om zo op uur en tijd en afhankelijk van de situatie te reageren op de wereld om ons heen. Volgens onze eigen orde en regels willen we dat alles zo geordend mogelijk blijft. En intussen vergaren we begerig almaar meer, meer kennis, meer vrienden, meer ervaringen, meer geld, meer diploma’s, meer aanzien, meer zekerheden, meer culturele bijzonderheden. Zo houden we grip op de structuur van ons dagelijkse leven. Zo zijn we verzekerd van een veilig bestaan. Afhankelijk van al die dingen…
Totdat we plots vreemd moe worden. Totdat we ineens onze grip op al die geordende perfectie uit onze handen zien wegglijden. Waardoor? Niemand zal het weten maar het gebeurt. De kast begint vervaarlijk op zijn poten te wankelen. Als een kaartenhuis zakt hij vervolgens in elkaar. Grote angst en paniek. Niets blijft er nog over van onze strak bewandelde paden en angstvallig gescheiden wegen. Alle deurtjes en laatjes van de kast vallen in één beweging open en alles rolt er ongereglementeerd uit.
Maar wat blijkt? Doordat de kast zijn opeengepakte druk verliest, verliest het tevens zijn machtige en monsterlijke heerschappij. Alle controle vliegt de wijde lucht in. De vrijgekomen natuur gooit alles wat overbodig is weg en houdt het zaad slechts over: de essentie, de leegte, de opperste wijsheid.
De mens verandert van een bomvolle opgepropte volle veelheid in een open leegte, een wijde wereld waar de alwetende velden zonder weerstand zomaar in en uit kunnen stromen.
Niets houdt ons nog tegen om gewoon een lege kast te zijn.
———————————————————————————————————————-
TOELICHTING VAN JANINE OP DE KEUZE VAN HAAR FOTO:
Het oude huis lijkt haast op te gaan in het landschap. Nog enkele muren van opgestapelde stenen staan overeind. Overal vallen gaten, langzaam brokkelt het huis af.
Het oude lege huis, de verhalen verstild, opent zich naar de vrije ruimte.