DE LUCHTBEL EN HET TAU
Wanneer mensen met elkaar praten, gaat het over de golven – bewegingen van gedachtes – en niet over de oceaan. Zelfs als onze intellectuele gesprekken gaan over het mysterie van het hogere, blijven het golven, tijdelijke golven die de diepte van de oceaan niet ervaren.
Waarom blijven het golven?
Er is geen gewaarwording van het zelf. Het lichaam is afwezig als gesprekspartner, de gedachtes vanuit hun geconditioneerdheid blijven de baas. Het is als praten over een prachtige bestemming, maar door erover te blijven praten zullen we er nooit komen. Zo staat in de allereerste regel van de Tau Teh Tsjing geschreven: ‘Tau, dat gezegd kan worden, is niet het eeuwige Tau.’
Tau is de wereld waarin de tijd is weggevallen, een wereld waarin de lichtinval naar binnen toe eeuwig en grondeloos ruim en leeg is. Het ego kan daar niet in bestaan. Het ego houdt niet van vrijheid en ruimte. Het ego spat daarin als een luchtbel uiteen en verdwijnt in de leegte. De luchtbel, net als ons ego, blijkt in zijn tijdelijke vorm geen enkele eeuwigdurende bestaanswaarde te hebben.
De golven zijn veranderd in een diepe wijde oceaan. Daar is de beweging van de golf opgegaan in de grondeloze dieptes van het eeuwige Tau. Daar pas zijn we verbonden met wie we zijn. Moeilijk? Welnee, het eerste en beste grassprietje weet dat.
————————————————————————————————————————–
TOELICHTING VAN JANINE OP DE KEUZE VAN HAAR FOTO:
Vreemdsoortige wezens praten, ze produceren vele luchtbellen.
Voorbij de oppervlakte is de diepte waar te nemen, daar vallen de monden stil
—————————————————————————————————————–