IK
Hoe hard de mens ook zijn best doet om rechtvaardig te leven, hoe braaf hij zich ook aan de wetten houdt, hoe ijverig hij zich inzet voor alles en iedereen, hij blijft onverzadigbaar hunkeren naar goedkeuring en bevestiging om te horen dat hij het allemaal goed doet. Maar niemand lijkt hem echt te zien.
Van de weeromstuit gaat hij nog harder zijn best doen. Totdat hij zichzelf afvraagt: ‘Wie ben ik eigenlijk? Een soort van opgefokt wezen dat zich ‘ik’ noemt, maar met een onnatuurlijk gefrustreerd gedrag? Ben ik dat?’
Dan doet die mens iets ongewoons. Hij stapt rechtstreeks op zijn ‘ik’ af en spreekt de inwonende opjager persoonlijk aan: ‘Zeg ‘ik’, wie ben jij eigenlijk?’ Er gebeurt er iets wonderlijks. Geschrokken door zoveel aandacht lost ‘ik’ spontaan op. Hoe kan dat?
Het is de weg van het bewustzijn. Zodra ons ‘ik’ aangesproken wordt vanuit een diepe helderheid, lost ‘ik’ als sneeuw voor de zon op en verliest zijn bestaanskracht. ‘Ik’ verliest zijn kracht als het bekeken wordt. De identificatie van de mens met zijn ‘ik’ is hierdoor doorbroken.
Is het zo eenvoudig? Ja zo eenvoudig is het.
Als ons ‘ik’ verdwenen is, als een dwarsligger tussen het zelf en de wereld, verschijnt de zuivere liefdevolle ziel van de kosmische wereld die nergens behoefte aan heeft, ook niet aan goedkeuring of bevestiging. Zij hoeft nergens naar te zoeken want zij voldoet honderd procent aan zichzelf. Zij handelt gewoon vanuit het hart, altijd in vrede, zonder enig nadenken over enig resultaat.
———————————————————————————————————-
TOELICHTING VAN JANINE OP DE KEUZE VAN HAAR FOTO:
Vaag tekent de ruïne zich af tegen de heuvel.
Steeds verder brokkelt de kasteeltoren af,
terugkerend naar de stenenwereld,
waar zijn thuis is.
————————————————————————————————————