INNERLIJKE WIFI
Ik herinner me hoe ik een aantal jaren geleden voor het eerst in mijn piepkleine caravannetje ging bivakkeren. Het was voor een paar maanden. Om wat te schrijven en te leven.
Alles in dat caravannetje had een eigen plekje gekregen: een knus bedje, een behaaglijk warm gaskacheltje, een miniem kookplekje, een ruime schrijftafel bij het raam. Wonderlijk hoe alles zo netjes paste. Zelfs een vaasje met seringen prijkte geurend op de tafel.
Toch klopte er iets niet.
Ik was het zelf. Het leek of ik zelf nog niet in dat caravannetje paste.
Buiten in het veld was ik verbonden met de Zeeuwse luchten, de dijken, de omgeploegde akkers en het wijde water, maar mijn innerlijk was nog niet thuis gekomen in dit huiselijke hutje op wielen. Alles hier lag klaar om mij te ontvangen. Maar wat te doen? Zo mooi en rustig en blanco als een leeg vel papier…alsof ik daar bang voor was. Ik merkte een bepaalde onrust in mijn hoofd die zich niet liet temmen door welke geruststellende gedachte ook. Juist op dit mooie stille kleine plekje waar ik zo naar uitgezien had, bleef de wereld aan mij knagen. Of liever gezegd, niet de wereld maar ikzelf bleef aan mezelf knagen. Hoe kon ik daar een einde aan maken? Waar was mijn vrede? Geen idee, want het leek of de onrust een eigen leven leidde waar ik geen vat op had. Onzekere gedachtes, twijfels… niets leek te werken zoals ‘kom nou maar eens even rustig zitten en laat het maar betijen’. De onvrede stak direct weer de kop op.
Ineens realiseerde ik mij hoe noodzakelijk het is om in een woonplek, hoe klein en petieterig ook, een kosmische innerlijke ‘wifi’ te installeren, een open poort naar een wijdere wereldverbinding die in elk klein hutje vrijelijk in en uit kon stromen. Maar een mens moest wel zelf die verbinding aanleggen. Hoewel mijn meditatiekussen al wel klaar lag, had ik nog geen plekje ervoor ingeruimd. Ik maakte de plek gereed…en dat hielp!
Inmiddels, een aantal jaren verder, weet ik nu dat zelfs het hutje vervangen kan worden door het hutje waarin we zelf wonen, gewoon ons menselijke lichaam. Onafhankelijk waar we ook gaan of staan, op verre trip, in vliegtuig, trein of auto, in je eigen keuken, bij de bakker of op zolder, zet de poort maar vrij open en maak de verbinding via het open hoofd… haal het dak maar van je schedel. Je hebt je wifi altijd bij je.
Hoe kwam ik daar achter? Proefondervindelijk. Vroeger had ik geleerd vanuit de psychologie dat je in een drukke ruimte of op een plek waar je je moest afschermen tegen lawaai of negatieve energieën je je in een ei kon plaatsen of een bol van goud licht rondom je kon visualiseren (of welke kleur dan ook)
Maar de bol hielp mij nooit. Daarentegen het tegenovergestelde vreemd genoeg wel.
In plaats van mij af te schermen open ik nu juist – zittend bijvoorbeeld in een lawaaiige trein vol mensen rondom of wanneer ik last heb van machines die blijvend in de nacht bezig zijn – mijn natuurlijke wifi-‘systeem’, waarmee de ijle krachten van mijn lichaam zich verbinden met de onbeschrijflijke harmonie van de kosmische ruimte. Ik open het dak van mijn hoofd en het ingenieuze energetische lichaam verlaat als het ware zijn opgesloten cocon en richt zich naar de hemel, naar het vrije oneindige veld waar alle ruimte en leegte aanwezig is.
Ik las in een mystiek Tibetaans boek over deze energie: “Als de vlam door het omhulsel schiet (dus de energie ruimte krijgt door ons hoofd heen naar buiten lb) – verdwijnt iedere vorm van intellectuele kennis en zet die om in spirituele kracht.” In die ruime velden lijkt de opgesloten negativiteit van jezelf te verdunnen. Je ‘ik’ verandert. Je ‘ik’ voelt zich veel minder bedrukt en beladen. Het denken wordt leeg.
Dat bevestigde mijn vermoeden.
En ook wist ik: elk mens kan dat beleven, dus daar hoef je niet bijzonder begaafd voor te zijn. Wel sensitief.
En dat maakt het verschil. Waar je ook zit of loopt of bent of beweegt in deze wereld…breng altijd het-jezelf– openen onder de aandacht. Zet je wifi aan. Dat is het absolute verschil tussen je bedrukt voelen of je bevrijd voelen. Het gebeurt in één beweging. Dat brengt je bewust-zijn terug. Het maakt je ruim en rustig. Die verbinding die je maakt via de onzichtbare ijle krachten van de natuur zorgen voor de harmonie der dingen, zodat je niet langer een onrustig vat vol tegenstellingen blijft maar verandert in een totale eenheid van top tot teen. Overigens het verdwijnen van alle tegenstellingen is voor ons denken niet te begrijpen. Maar het gebeurt gewoon. Neem het maar waar.
Maar de waarheid gebiedt me te zeggen: twee uur lang in een propvolle intercity te zitten, tussen luidruchtige mensen in, en de ijle innerlijke eigen wifi aan te houden…hoeft niet…de moderne geluiddempende koptelefoon is niet voor niets uitgevonden. Ik heb hem altijd bij me (hoewel ik hem lang niet altijd nodig heb, een leuk gesprek met iemand naast me of als het rustig is.)
Maar héb ik de telefoon nodig en open ik ook nog eens het dak van mijn schedel. Dat belooft een hemelse reis te gaan worden!