KIJKEN
Kijk eens rustig naar de blaadjes die door de wind bewogen worden. Om dat te zien moet jouw geest even gewoon stil en thuis zijn.
Maar meestal is onze geest uithuizig druk bezig met het ik, met de wereld, met het veranderen van de ander, met het overtuigen van onszelf, met redderen, reorganiseren en oordelen rondstrooien omdat we menen dat we er vreselijk toe doen. Daarom zouden we het liefst alles wat krom is willen rechtzetten, vanuit onze eigen visie.
Nodeloze moeite want alles staat al recht!
Kijk maar: elk grassprietje, zaadpluisje, bloempje, elke wolk, elk dier, elke ster en al onze eigen lichaamscellen wonen exact in dat stille evenwichtige middelpunt. Er valt niks recht te zetten. Maar de mens ziet dat niet. Hij wordt, als enige rusteloze begerige zoeker op aarde, verblind door de materie en zijn beperkte denkraam waarmee hij alles wil begrijpen en doorzien. Hoe triest dat hij daardoor zichzelf, zijn eigen innerlijke kracht, zijn diepste vrede waar het stil is, niet kan vinden.
Kijk eens rustig naar de blaadjes die zacht door de wind bewogen worden. Je geest verstilt en komt thuis.