ONDER DE GROND NAAR LICHT ZOEKEN?

Is het niet veel makkelijker om onszelf innerlijk geen negatieve verhalen meer te vertellen? Waarom blijven we dat doen? Uit een soort zelfpijniging? Waarom haalt een mens zich regelmatig nare dingen voor de geest, rakelt hij angstige herinneringen op, haalt hij vaak oude koeien uit de sloot, en beeldt zich bozige relatie-situaties in? Dat is simpel vergelijkbaar met leven als een blinde mol onder de grond, bezig met gangen en holen te graven zonder ooit het daglicht te zien. Het blijft donker…

Evenzo makkelijk – en je wint er veel meer mee – is het om open te staan voor het daglicht. Dat is een keuze. Dan zijn we meteen verbonden met de oneindigheid, met het nu, met een open hemelse geest die vele malen wijder en inzichtelijker is dan ons ondergronds neurotisch klein gewroet in eigen moddergrond dat niks oplevert.

Betrek de ruimte om je heen in je leven. Fysiek betekent dat: je hart zacht en licht openhouden. Dat is in je eigen kracht staan.