ODE AAN DE PUB
Gisteravond werd John 70. Zijn vrouw Liz had, achter zijn rug om, een feestje georganiseerd in pub ’the olive tree’. Nigel en ik waren ook uitgenodigd om klokslag half acht de verbijsterd binnenkomende man een happy birthday toe te zingen. Vrolijk zong ik mee als een inmiddels goed geaarde Engelse en had lol om de zo typisch Engelse kinderlijke vreugde om me heen. Ik voelde me hier redelijk, op mijn manier, thuis.
Toch was ik, toen ik net in Engeland kwam, absoluut geen liefhebber van pubs, zeker niet om me daar binnen de gemeenschap sociaal op te houden. Mijn Einzelgangerschap en mijn introverte aard zaten me danig in de weg. En ik had er ook geen behoefte aan.
Maar een aantal jaren verder ben ik nu die sociaal gemeenschappelijke plek meer en meer gaan zien en waarderen als dé plek waar verhalen, vreugde, eenzaamheid, verdriet, gezelligheid, sociaal netwerk, anekdotes en vriendschap met elkaar gedeeld kunnen worden. Waar bij ons kan dat zomaar overal en altijd?
Wat het makkelijker voor mij maakte om mij een beetje beter thuis te voelen in zo’n gedifferentieerde Engelse gemeenschap was dat de meesten mij inmiddels wel kenden als de Hollandse partner van (de graag geziene) Nigel.
Maar wat mij vooral opviel… door buiten mijn veilige ik-zone te stappen, ontmoette ik een aantal bijzonder integere en lieve mensen die ik anders in mijn eentje nooit zou hebben ontmoet.
Maar het meest waardevolle dat ik leerde was anders naar mensen te kijken. Mijn kritische blik viel gaandeweg weg. En vooral dat laatste bleek een absolute leerschool.
Ik merkte dat wanneer ik mijn op waarden en normen gerichte houding liet varen, er een vrij en niet-oordelend mens in mij naar bovenkwam. Hoe ik dat deed? Ik ontdekte dat mijn ogen normaliter strak stonden wanneer ik met andere mensen samen was die ik niet goed kende. Dus maakte ik nu mijn ogen zacht. Ik voelde dat daardoor mijn hersens zacht werden en dat ik diezelfde zachtheid naar mijn hart toe kon laten vloeien. Dat was alles!
Ik gaf mezelf hiermee absoluut meer vertrouwen en liefde. Prompt stroomde mijn kritische wezen vanzelf weg, en het oordelen over de ander en het oordelen over mijzelf verdwenen simpel. Wow! Alles gaat in feite over zelf bewust zijn. In het bos zou ik dat nooit hebben geleerd
Hoewel ik wel blij was de volgende dag in het vrije stille weidse veld te kunnen lopen. Maar ook daar bleven mijn ogen zacht… Ik had iets prachtigs geleerd in de pub.