STORY TELLER
Wat een zorgelijke verhalen vertel ik mezelf. Het gaat lichtjes door in mijn hoofd. Over hoe ik over een paar dagen – ik moet een lastig kleine beenoperatie ondergaan, ik zie mijn krukken hier al staan als een stilleven van voorbereiding – ik wellicht even niet zo makkelijk mijn kopje thee kan zetten, mijzelf niet zo eenvoudig kan douchen en onthand zal zijn met simpele karweitjes als naar de wc gaan. En hoe ik dat allemaal moet doen.
Maar dan realiseer ik me: wat is een mens niets anders dan het verhaal in zijn hoofd. Hij IS zijn verhaal
En nu ik thuis, vakantie, en meer tijd heb, kan ik ook al die verhalen langzaam laten verdampen want ik realiseer me dat de verhalen mij klein en benauwd maken. Het verhaal had ik alleen maar nodig om mijzelf zeker te stellen. Maar dat heeft geen enkele zin.
Dus geef ik mijn zorgelijke verhalen de ruimte zodat ze hun grip verliezen… en verdwijnen.
Eigenlijk verdwijn ikzelf ook helemaal. De stilte neemt alles over. Het nu. Geen woorden meer.
Rustig vraag ik het Alomvattende mij te helpen waar nodig, uiteraard met de steun van die vriendelijke grijze wachtende krukken.
Ik voel…het wordt een boeiende reis, zonder verontrustend makende verhalen. Gewoon op pad gaan en stil laten gebeuren.