STILLE GRATIE
Waar ik hier ben in Engeland is het een bijna normaal beeld…een ree die vanuit ons terras gezien rustig aan het grazen is. We kennen haar hele familie, haar kleintjes die op dit moment ergens in het bos verstopt zitten, en het mannetje dat zich vaak ’s morgens laat zien. Elke keer valt mijn mond open van verbazing als ik de reeën zie. Wat een wonder van lichtheid en gratie! Het brengt mij bij mijzelf. Het zet de tijd stil in alles wat ik ben.
Het schijnt dat een mens daarvoor wakker gemaakt moet worden … om dicht bij zichzelf gebracht te worden. Of het een schok is, het plotselinge geluid van een bel, een scherpe geur, een ongeluk, een zonsondergang of iets anders schoons als de aanblik van een ree vlak voor zijn neus. Het schijnt de bedoeling te zijn.
Maar de mens is meestal in een diepe onbewuste staat.
Zo vreemd…
Aan wat dichtbij is en makkelijk voelbaar, besteden we normaal gezien geen aandacht. Wat moeilijk is en ver weg – de maan, de Mt Everest, een diep verlangen, idealen – daar heeft de mens alle aandacht voor. Maar niemand is op deze manier tot het Zelf gekomen.
Wakker worden voor wat Nu is, voor wat Nu voelbaar is, is het stille antwoord op jezelf thuis voelen, gelukkig zijn in jeZelf. Wonderlijk eenvoudig maar zo waar.