WE HUREN SLECHTS
Een stukje tekst uit mijn dagboek, dat ik heel lang geleden geschreven heb, maakt expliciet duidelijk hoe wij als gedreven eigenaars ons leven zelf in de hand willen houden maar hoe dat, acherme!, ten koste gaat van ons treurige lijf:
“Vannacht ontdekte ik hoe zwaar het lichaam en zijn organen te lijden heeft onder mijn hoofd. Hoe mijn denken een marteling betekent voor mijn lichaamscellen. Hoe het strijdend denken vol is van zichzelf, van willen begrijpen, van willen winnen (vooral niet verliezen!), van onvrede over zichzelf als een rupsje nooit genoeg tevreden. Het leek een urenlange worsteling, tot onverwacht mijn aandacht simpel daalde naar mijn hart. Ineens was alles verlost, er was niets aan de hand. Direct konden de darmen, de spieren, de adem en mijn ingewanden hun gedrongen spanning loslaten. Wonderlijk toch!”
Het is een feit dat we menen het leven te moeten bevechten als eigenaars van iets wat we zelf als een god in eigen hand willen houden, waardoor we boven in onze directeurskamer koortsachtig denkend van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het regelen en ordenen zijn volgens (uiterst beperkte) inzichten…puttend uit onze denkholtes vol dikke dossiers met ingeblikte waarden, versleten normen, nageprate opinies en verontwaardigde ik-overtuigingen.
Doch de echte werkelijkheid is dat we ten diepste niks weten en niks te zeggen hebben. We hebben geen enkele overview over het geheel. Hoe kunnen we dan menen iets te weten? We huren slechts deze tijdelijke woning. Een plek op aarde die we in rust moeten onderhouden, een ruimte die puur en zuiver is van zichzelf en waar je niet aan moet komen.
Als huurder heb je slechts stil en luisterend waar te nemen hoe de vermeende directeurskamer bovenin simpel leeg is en juist daardoor vanzelf energie en inspiratie kan ontvangen vanuit het hart, het grote geheel, oftewel vanuit de Grote Directeur.
Ja wonderlijk dat het zo werkt! Dat ons lichaam erop gebouwd is om er vrij in te leven, zonder enige bemoeienis van de bewoner zelf. Doe maar niks…