- TERUG NAAR AF
Vanmiddag maakte ik mijn labyrint schoon. Ik hark eens in de zoveel tijd alle dennennaalden en dennenappels eruit. Schoon en mooi en sprookjesachtig liggen de mossig gevormde paadjes er daarna weer bij in hun zeven cirkels (de 7 chakra’s) onder de grote naaldbomen.
Jaren geleden legde ik het er neer en hoe ouder het labyrint wordt hoe meer het steeds geheimzinniger in kracht lijkt te winnen. Een mysterieus lust voor het oog. (Jammer dat ik niet weet hoe vanuit mijn mobieltje een foto in deze tekst te plaatsen.)
Het grappige is dat de paadjes die ik maakte vrij smal zijn, dus passend voor net iets breder dan één voet, hetgeen juist het spannende is: je moet er in volle aandacht bij blijven, bij elke stap die je voorwaarts zet, wil je niet omkukelen. (Mijn balans is mijn hele leven al abominabel, dus pracht oefening voor me.)
Maar wat van veel groter belang is: het labyrint brengt mij weer terug naar af.
Alle ingenomenheid en alle nonsens in mijn hoofd worden geëlimineerd tot nul. Oftewel, alleen het nu blijft over. Door het pad simpel te volgen word ik gewoon meegenomen door de wonderlijke draaiingen van het slingerpad (zoals in het leven) en hoef ik de weg niet zelf te bedenken. Ik moet alleen maar de ene stap na de andere zetten. Verder hoef ik niets anders te doen dan mijn blote “ik” in het nu te zijn.
Direct gaan dan mijn gedachten naar de heilzame woorden van Paramahansa Yogananda:
“Gij loopt via mijn voeten, brengt mijn armen in beweging, doet mijn hart kloppen, stroomt door mijn adem en weeft gedachtes in mijn hersens. Het is Uw atmosferische wil die dagelijks vloeit door de luchten van mijn menselijke wil. Laat mij voelen dat Gij het bent die “ik” is geworden…” (in gedicht: Gij zijt de Doener van de Ziel)