VERONACHTZAAMDE INHOUD
Halverwege mijn leven, ik denk zo rond mijn 35ste, ontdekte ik ineens dat er een inhoud in mij zat. Ik bedoel niet de darmen, hersens, botten of bloedvaten, want dat wist ik wel. Maar ik realiseerde me plots dat er in mij een innerlijke eigen wereld voelbaar was, een inhoud die ik nooit eerder opgemerkt had. Een soort van grote stille huiskamer die je niet aan de buitenkant, aan de vorm, kunt zien. Het was een knusse binnenwereld die je – en ik wist dat elk mens die in zich had – van top tot teen kon beleven en voelen omdat je er in principe elke seconde van je leven letterlijk in doorbracht.
Het verbaasde mij dan ook dat ik die binnenwereld nooit eerder opgemerkt had, terwijl ik daar notabene vanaf mijn geboorte al in gewoond had!
Tot… ik erachter kwam dat de meeste mensen zich niet van hun eigen inhoud bewust zijn. Pas als pijn of ongemak de kop opsteken, gaat de aandacht naar binnen toe maar eerder niet. Want de mens leeft in zijn hoofd, in zijn emoties, in zijn gewoontes, in zijn patronen, in zijn drang naar gezien te worden, en niet in zijn binnenste. Laat staan dat hij, zolang er geen pijn is, in staat is of de behoefte voelt om zijn eigen lichaam vanbinnen te ervaren.
Voor mij was dat moment van ontdekking het keerpunt in mijn leven. Een groot bewustzijnsmoment. Wat ik daar in mijn eigen inhoud, in mijn innerlijke wereld, ontdekte en waarnam was een absolute en altijddurende stilte en vrijheid. Niks zat erin dat te maken had met mijn drukke denkende ik. Het leek niet van mij te zijn.
Nooit ben ik zo blij geweest, zoveel innerlijke rust en vrede in de diepte van ons menszijn te ontdekken, en voor altijd daar te weten.