SISSEND DUIVELTJE
Alsof ons altijd een duiveltje achtervolgt, dat elk moment van de dag ons toesist:” Wees iets, doe iets, wees iemand, wees deugdzaam, heb vrienden, wees nuttig, beteken iets voor de wereld want anders beteken jij NIKS voor en in de wereld…”
Een aarts vijandelijk verraderlijk stemmetje. Een stemmetje waar velen mee ingepeperd en opgegroeid zijn als een ‘onthoud dat voor altijd’. Want daar hangt je geluk van af, “je moet iets doen, man, anders ben je niks!”
Zodat we ’s morgens bij het wakker worden al onrustig gaan nadenken over hoe we de dag nuttig en betekenisvol kunnen gaan besteden om aan onze zelfwaarde en ons zelfbeeld een goed ik te ontlenen. Een mens identificeert zich intens met zijn werk en met wat de resultaten van zijn bezigheden zijn. Daaraan ontleent hij alles: zijn nut, zijn bevrediging, zijn persoonlijkheid en zijn doelen. Daaraan ontleent hij ook de waardering van anderen.
Maar eigenlijk is dat heel vreemd, want wie is de mens achter al die identificaties, achter al het onrustige ikje jagen?
De oorzaak ligt in het feit dat we niet weten hoe we anders met onszelf moeten leven. Vandaar alle afleidingen en omwegen van doen-doen-doen, om maar niet tot dat punt te komen: Wie zijn we ten diepste zelf? Die confrontatie is té direct.
En daar gaat het exact om. Niet om wat we allemaal hebben gedaan, hoeveel we over gehad hebben voor anderen, maar: wie zijn we echt?
Tja, en daarvoor moeten we naar binnen in onszelf gaan kijken, want daar woont een hele reële andere werkelijkheid. Dan komen we uit bij ‘niemand’ en dat beduchte ‘niks’. Bij onze ware staat van vrede en stilte die binnenin onszelf woont. Een werkelijkheid die van ons een mens laat verschijnen die volkomen alleen durft te zijn, ver weg van alles, van ieder mens, van elke gedachte en van elk streven, zodat er niets is wat ons beroert met denken of voelen, zich door niets gevangen laat zetten. Nee, niet voor eventjes maar als een basis van innerlijke rust en ruimte en stilte.
Een energie waar de aarde en de wereld naar hunkeren. Naar onze directe ware staat van zijn, waar geen oorlog of onrust meer is.
Krishnamurti zegt hierover: Dan ontstaat pas liefde