Wat mij in geen jaren is overkomen gebeurde nu:
een stevige griep hield mij meer dan een week hardnekkig in de greep. En die greep was sterk. Zo sterk dat ik mij er onmogelijk aan kon onttrekken. Zelfs geen mindfull hippe oppeppende koninklijke yogagedachte, geen ingenieuze innerlijke blik, geen supernatuurlijk geneesmiddel mocht baten. Gewoon liggen, slapen en gehoorzamen aan een ijl leeg hoofd en een koortsig lichaam dat nergens anders behoefte aan had dan aan niks. Meer hoefde niet.
Zo simpel was de natuur om mij vriendelijk en eenvoudig te helpen herstellen. Ik hoefde zelf niks te doen. Zij deed alles voor me. En dat moet adembenemend zijn, hoewel ik er niets van merkte, laat staan snapte.
Maar op een morgen, na dagen op bed te hebben gelegen, fluisterde ze me ineens in mijn oor dat ik niet zo lui moest zijn. ‘Ikke lui?’ Ze knikte van ‘Ja, ga maar opstaan‘. Oei…ik moest kennelijk weer mijn eigen zaakje oppakken. Met een ijl hoofd, een bibberlichaam waarvan alle bloedvaten holtes leken en op vage elastieken benen wankelde ik naar de badkamer.
Dat was vanmorgen.
Vandaag heb ik – heel kalmpjes en langzaam – winterviooltjes geplant, mijn stoepje geveegd, de bladeren van het gras geharkt, de vogeltjes gevoerd en houtjes voor mijn kachel gesprokkeld. Een fijn pompoensoepje gegeten en voor het eerst een kopje koffie verkeerd gedronken. Het voelde als nieuw. Opmerkelijk nadat alles drastisch uitgezet was. Hoe nieuw zijn dan alle handelingen daarna weer.
Nu pas realiseer ik me terdege:
Wanneer je echt niets doet, maar dan ook écht niets doet, herstelt het hele bouwwerk zich vanzelf. Als elke cel, elke zenuw, elk bloedvat en elk orgaan de tijd krijgt om op eigen houtje zijn motortje weer schoon te kunnen maken, draait vervolgens de hele machinerie weer als een tierelier. En als het zover is, mag je als mens weer meedoen, met een geest die compleet gekalmeerd is. De zin van ziek-zijn. Ziek-zijn als een meditatie. Niets doen!
Als geen ander weet ik nu weer grondig wat niets doen inhoudt, en hoe belangrijk dat is. Eerlijk gezegd, ik wist niet dat het zo belangrijk was!
Ach ik hoef maar naar mijn aandachtig geplante winterviooltjes in mijn tuin te kijken. Wie kan er met knikkende kleurige kopjes in de winter zo stil staan bloeien zonder iets te doen?
Leuk!