DE KRIEGEL
Ik ben vandaag een beetje kriegelig. Kriegelig omdat mijn kleinzoon niet leuk tegen me deed. Kriegelig omdat ik mijn draai niet kan vinden. Kriegelig omdat een logé té lang blijft. Kriegelig omdat mijn lief met het vliegtuig ver weg is en ik hem mis. Kriegelig omdat het buiten mooi weer is en ik binnen werk moet doen. Kriegelig omdat ik moe ben, rust wil. Kriegelig omdat ik kriegelig ben. O wee degene die zich in mijn buurt waagt. Mijn kriegelige binnengemonkel – nee vooral niks laten merken – zwelt op.
Oef… ik ontdek dat ik wel héél veel redenen heb om kriegelig te zijn. What to do?
Is het nodig dat ik mezelf vertel waarom ik me zo kriegelig voel? Misschien wel helemaal niet. Misschien was er eerst die kriegeligheid wel en plakte ik er daarna allemaal ‘waaroms’ op.
What to do?
Ik kijk naar al die kriegels. En ik ontdek dat ik mezelf verhalen blíjf vertellen over wie en wat de oorzaak van mijn onvoldaanheid is. Ik blijf dus hangen in narrigheid en schuldgeverijen en dus pijn.
Maar, realiseer ik me, ben ik het niet zelf die zo reageert omdat ik in het verleden zelf ergens pijn aan heb geleden? Een oude reactie die zich blijft herhalen? Hoe kan ik mij van die vroegere pijn en die oude reactie dan bevrijden?
Door nu a la minute mijn oude gewoontes – om een gevoel van onlust op te laten komen – te laten verdwijnen. De denkinhoud die daarmee verbonden is, laat ik simpel verdwijnen. Door zacht te worden. Onlust komt voort uit associaties en herinneringen en gedachtes, weet ik. Dat hele pakket bagger kan ik laten oplossen door zacht te worden en er ruimte voor in mijn lichaam te maken. Geen verhaal en geen pijn blijft uiteindelijk over…
Nee, niet dat ik mijn kleinzoon vrijpleit voor zijn respectloze reactie, mijn logé inderdaad wat te lang blijft en ik naar mijn lover verlang, maar ik lijd er geen pijn meer aan. Ik geef mezelf simpel rust omdat er stilte in mijn hoofd gekomen is. Zo hebben de kriegels geen zin om zich lekker in te nestelen in me. Ze kunnen niet tegen stilte…