DE TRECHTER
(Misschien boeiend om eens een meditatie te plaatsen zoals ik die altijd schrijf voor mijn maandelijkse zondagmeditaties.
Dit is de meditatie van zondag 17 november l.l. )
Het grote probleem is dat ons mensen niets ontbreekt.
We hebben alles, onze gedachtes, onze ideeën, onze meningen, onze specifieke karaktereigenschappen, onze verlangens…alles hebben we.
Toch denken we dat ons nog altijd van alles ontbreekt, dat we nog altijd meer moeten doen dan we al doen, meer moeten presteren om vollediger te worden, meer moeten bijleren omdat we nog altijd tekort komen. Een soort onaf gevoel, een immer durende onvoldaanheid omdat we onszelf nooit goed genoeg vinden.
Echter, het tegenovergestelde is juist waar.
We hebben veel teveel.
En uitgesproken dat teveel vormt de barricade. Dat teveel laat ons alle hoeken van de aarde zien omdat we menen, als een spin in zijn web, ons met alles te moeten bemoeien. Ons denken slingert zich daarbij heen en weer van links naar rechts. Zodra we iets denken ten positieve, loert het negatieve, de angst, al om de hoek. Nooit is er rust en kan de slinger van ons denken niet even in het midden stilvallen.
We zouden iets overbodigs thuis moeten laten. Namelijk onszelf. We zitten veel te vol van onszelf. Overal nemen we onszelf mee. We zouden onszelf eens thuis moeten laten. We zouden leeg en onbezet moeten zijn zodat er geen weerstand is. Het denken brengt altijd weerstand met zich mee.
Stap eens uit het drukke denkverkeer. Kom eens aan de zijkant van de rivier te zitten. Als toeschouwer bekommer je je niet meer om al die zaken, omdat je nu vanzelf in het middelpunt van jezelf komt. Het midden is het omkeerpunt waar alles stil en zuiver is. Je overtollige drukke geest, die niet weet wat hij wil, vloeit vanzelf via het middelpunt weg, zoals via het gat van een trechter alles vanzelf wegvloeit. Je gaat nergens naartoe, je gaat nergens vandaan. Je bent gewoon jezelf.
Dat is mediteren.
Stil en leeg blijf je achter. Je keuzes vallen weg.
De enige manier om vrij te zijn.