TAARTJES EN EEN MOOI VERHAAL

TAARTJES EN EEN MOOI VERHAAL

Soms gaan dingen ineens anders als dat je je het had voorgesteld. En soms gaan dingen zóó anders dat je je er geen voorstelling van had kunnen maken dat het zóó anders had kunnen zijn.

Ik zou zeventig gaan worden.
Geen fan van verjaardagen, wachtte ik op een beetje inspiratie van hóe-zo’n-70-jarige-dag-dan-te-vieren-impuls, maar het bleef stil in mijn hoofd en alle inspiratie bleef uit. Een cursiste die een maand eerder zeventig zou gaan worden meldde van tevoren al vol vreugde dat ze er een echt feestje van ging maken. ‘Je weet maar nooit. Als ik tachtig word ben ik er misschien niet meer. Je moet, nu het nog kan, het gewoon doen, vind je niet?’ Ik knikte wat wazig, en dacht: Zo’n gevoel zou ik ook wel willen hebben. Maar geen haar op mijn hoofd die zo denkt en zo voelt. Het was er gewoon niet.

Ik zou eenvoudig maar met een taartje op schoot gaan zitten bij mij thuis, wachtend op wie zou komen. Om dan met de eerste bezoeker, die ook zo’n taartje op schoot had, naar een gezellig onderwerp te zoeken om over te kunnen babbelen. In de hoop dat de daaropvolgende bezoeker, ook een taartje op schoot, net zo geïnteresseerd was in datzelfde onderwerp. Of misschien moest ik het tegen die tijd over een andere boeg gaan gooien…

Ik haalde twee taarten in huis. Nog wat bonbons, kaasjes, truffels, toastjes en wat zoute bolletjes of stengeltjes en ik voelde me al een beetje gerustgesteld. Nee, niet echt origineel, maar ik had geen tijd voor traiteurerijtjes, zo ik die gave al bezat, want in de morgen en in de avond wilde ik gewoon yogales geven.

En ja hoor. Om één uur kwamen mijn kinderen en kleinkinderen in hoerastemming met z’n vieren al binnen stommelen. De eerste taartjes en drinkebroers waren gearriveerd. Even flitste het door mij heen dat het merkwaardig was dat Bob en Mies niet op school waren. Maar het onderwerp van gesprek was niet moeilijk: grote lol over een oma die nu toch heus en serieus zeventig ging worden! Zo kabbelden we gezellig door onze taartjes heen.
Tot er iets vreemds gebeurde. Lotta werd ineens akelig serieus. Ze vroeg of ik over een kwartier klaar kon staan om mee te gaan. Klaar kon staan voor wat? En waarheen? Wat bedoelde ze? ‘En alle bezoekers dan?’ ‘Nou, die komen gewoon voor een gesloten deur te staan’, zei mijn schoonzoon laconiek.

Daar ging het gebeuren. Ik werd ontvoerd, halverwege geblinddoekt, en ver weg in de auto naar een locatie gebracht waarvan ik meende dat die zo halverwege Rotterdam lag (opmerkelijk veel rotondes, dat wel). Uiteindelijk op ‘de locatie’ aangekomen werd ik naar binnengeleid in een grote ruimte waar het heel stil was. Alleen wat zacht zingen en een diep ritmisch slaan op een trommel was hoorbaar. Lotta geleidde me geblinddoekt door de ruimte tot ik ergens op een kussentje mocht zitten. Het voelde op de een of andere manier vertrouwd aan.
Toen hoorde ik ineens de lieve heldere stem van Tinka. Kleine puzzelstukjes vielen op zijn plaats. Ik mocht mijn blinddoek afdoen en toen bleek dat ik in de Loods zat, in mijn eigen vertrouwde yogaruimte, met iedereen om mij heen, de ruimte vol. Dat was heel ontroerend. Vooral om daar te zijn- we mochten zelfs heerlijk gaan liggen – met Lotta, Frank, Bob en Mies naast mij.

Ik werd getrakteerd op een klankconcert, gegeven door een wonderlijk lichte engel van een dame met een prachtige stem, gebruik makend van de meest exotische en inheemse instrumenten, terwijl ze zwevend als een faun tussen ons door danste. Het was als een sprookje en ik was reuze benieuwd hoe mijn brommerBob hier wel op zou reageren. Over Mies hoefde ik me geen zorgen te maken. Die lag met haar popje in de armen naast mij te genieten. Maar wat zou mijn stoere Bob hiervan vinden? Ik keek: hij lag er uiterst zacht bij en leek inmiddels op zijn gemak. Ik was gerustgesteld. Maar het mooiste antwoord kwam toen hij een uur later wegreed op zijn knetterende brommer, en een paar prachtige stoere wheelees op zijn achterwiel aan me liet zien. Hij was gelukkig.

Dat de tegenstellingen elkaar vinden in de stilte. Dat iedereen elkaar en zichzelf ineens herkent wanneer we de stilte accepteren. Het is de taal van het hart. Vreemd dat we vanzelf verzachten en minder serieus worden. Het serieuze denken verdwijnt als het spel het hart ineens aanraakt. Met zoveel verschillende mensen samen. Voor mij het mooiste geschenk van die dag. Hoe verenig je mensen met elkaar? Door het spelende hart weer te voelen, de lichtheid van de dansende faun in ons. Zoveel belangrijker dan we ons realiseren!

Een mooi verhaal. Gewoon een mooi verhaal dat echt gebeurd is.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *