Zomaar een leuk verhaal.
Onlangs deden mijn vriendinnen Corrie en Janine – ik noem ze maar gewoon bij naam in dit leuke verhaal – een merkwaardige vondst. Een vondst in nota bene een beddenwinkel.
Hoe komen mensen als zij in een beddenwinkel terecht? Simpel omdat ze nood aan een bed hadden. Nadat hun zelf in elkaar gespijkerde slaapkistje na vele jaren oud en schraal van comfort geworden was, ontstond er dringend behoefte aan iets meer bed-body. Op dus naar de beddenwinkel.
Gekozen werd voor een winkel van een familiebedrijf, niet voor een beddengigant, omdat de klant daar nog persoonlijk en met kennis van zaken bediend wordt.
Een fijn bed met matras werd uiteindelijk hun keuze na een spitsvondig slaapcomfortonderzoek. De beide dames waren tevreden.
En wat te denken van een nachtkastje er nog bij? opperde de mevrouw van de winkel. Corrie en Janine gluurden met wat tegenzin naar de dure en niet zo smaakvolle nachtkastjes die er her en der in de zaak stonden. Geen probleem, zei de mevrouw, ze mochten zelf nog even wat rondkijken.
Lopend tussen de nachtkastjes werd snel duidelijk dat geen enkel exemplaar naast hun zojuist nieuw gekochte bed zou komen te staan. Reflectief opende Corrie zomaar een laatje van een van de kastjes alsof ze verwachtte een oude kam, een nieuw testament of een paar muntstukjes aan te treffen. Hee wat was dat? Wat lag daar in het laatje? Corrie kon haar ogen niet geloven. Hoe kon dat nou? Janine keek even sprakeloos naar wat daar in het laatje lag. Toen gierden ze het uit van het lachen. Hier snapten ze niks van. Het was een boek, een nieuw boek, getiteld “De wijze zee”. Een boek dat ze maar al te goed kenden. Maar hoe kwam dit boek hier terecht? In een nachtkastje van een beddenwinkel? Daar moest de mevrouw van de beddenwinkel meer van weten. ‘O ja’ vertelde de mevrouw een beetje lauwtjes, een blauw half jaar had ze de yogalessen gevolgd bij degene die dat boek geschreven had, en daardoor lag dat boek hier. Zo simpel was dat. Corrie vroeg of ze die lessen fijn vond. Nee, de mevrouw van de beddenwinkel vond de lessen maar niks. Het was dat ze voor een half jaar de lessen betaald had, maar anders..
De vraag of ze het boek gelezen had hoefde niet gesteld te worden, want dat was wel duidelijk. Corrie en Janine legden het boek dus weer terug in het nachtkastje en liepen, zich verkneukelend van plezier, de winkel uit.
Toen ik dit verhaal vertelde aan mijn liefste, antwoordde hij dat de wereld kennelijk zichtbaar aan het veranderen was. Lag voor eeuwen over de hele wereld de Gideons Bijbel in alle nachtkastjes van alle hotels, komt er nu langzaam vanuit een onverwachte hoek een ander boek voor in de plaats binnen gesijpeld. Een hele verbetering, voegde hij eraan toe. Haha!
Wonderlijk, de weg van een boek. Soms zie ik op de vreemdste plaatsen mijn boeken liggen. Deze week nog liep een vrouw met een boek van mij juist de bibliotheek uit van Wuustwezel terwijl ik binnenkwam, en lag er juist op hetzelfde moment een ander boek van mij op de balie. Zo zie ik altijd twee van mijn boeken bij mijn Tibetaanse dokter naast een boek van de Dalai Lama staan… een hele eer. Maar minder eervol zie ik een exemplaar van mijn boek ‘’Zeventig Meditaties” al jaren onverkoopbaar staan in Margriets Natuurvoedingswinkel in Wuustwezel.
Het is voor mij in de loop der jaren onvoorspelbaar geworden waar de wereld wel of niet aan toe is. Ik meende dat de mensen inmiddels toe zouden zijn aan zelf-ontdekking maar als ik zie hoe daadwerkelijk de mens nog wegloopt van zichzelf, dan ben ik bang dat we nog lang te gaan hebben. Op zoek blijven met veel argumenten is een heerlijk uitstel om nog maar niets te hoeven vinden. En zeker iets vinden dat heel dichtbij ligt is reuze gevaarlijk en confronterend. Dus blijft de wereld maar zoeken naar dingen die een beetje ver weg liggen, beredeneerbaar zijn, vol zitten met methodes en denksystemen en de nodige inspanning vereisen.
Dan laat ik in mijzelf Tao maar zijn gang gaan.
Dat wil zeggen: ik ben geheel verwachtingsloos geworden in de loop der jaren dat ik lesgeef en dat ik schrijf. Ik laat mijn lessen en mijn boeken een volkomen eigen weg gaan zonder er ruchtbaarheid aan te geven. Geniet iemand per ongeluk van de boeken en van de lessen, dan ben ik blij…vindt iemand dat allemaal niks dan ben ik even blij want dan hoef ik mijn energie niet te delen.
Zo vertelde vorige week iemand dat hij mijn boek altijd op zijn nachtkastje heeft liggen, om er elke avond een stukje uit te lezen.
In of op het nachtkastje, het is mij gelijk.