DURVEN WE ONS ZACHTE ZELF TE VOELEN?
We bestaan merendeels uit een gevangenis van diep weggestopte gewoontes en emotionele reacties die ons leven bepalen zonder dat we dat in de gaten hebben. We kunnen die starre wereld zelf geleidelijk verzachten… door te durven onszelf te voelen. Het gebeurde…
Na de les hield ik haar stil tegen mij aan. Woordeloos en onbeweeglijk. Uit haar schokkende lijf steeg huilen op. Ze was een diep verdrietig klein kind.
Toen voelde ik het zachte wonder.
Ondanks haar schrijnende snikken, voelde ik in haar lichaam een nieuwe zachtheid opstijgen. Iets wat er nooit mocht zijn en altijd onderdrukt was. Haar lijf en geest konden die kracht niet langer meer tegenhouden. Ze voelde het zelf ook. Dat wat onder het stof van dwang en overtuiging ver weggestopt was, kon niet anders dan nu naar buiten komen…door de zwakte, door het week worden van haar onderdrukkende geest heen. O kracht van de zwakheid! Door het oog van de naald, waar haar immense verdriet en bittere tranen haar doorheen loodsten, begon het zachte inzicht langzaam te gloren. Haar duistere onderdrukte deel kwam aan het licht, in contact met haar hart, met haar bewustzijn. Ze ‘wist’ ineens. Zonder woorden. Het begin van een langzaam helingsproces.
Door haar tranen heen vertelde ze me dat ze ineens wist wat ze van plan was te gaan doen. Ze zou voor het eerst van haar leven tijd en ruimte voor zichzelf gaan nemen. En dat was de zwaarste beslissing van haar leven, een beslissing die bijna leek op verraad aan zichzelf. Maar ze verlangde naar niets anders, en nu kon ze niet meer. Haar hele leven had ze hard gewerkt en voor iedereen klaar gestaan. Doorgaan moest ze…altijd maar doorgaan. Waarom? Ze doorzag nu wat daaraan ten grondslag lag. De goedkeuring van de buitenwereld, en vooral haar eigen vaste overtuiging dat ze altijd sterk moest zijn. Doorgaan moest ze…doorgaan!
Het kwam mij bijna voor dat ze haar hele persoonlijkheid op die “sterke” eigenschap had gebouwd. Ze moest nu onderuit. Ze moest nu leren ‘zwak’ te worden en toegeven aan een diepere en waarachtiger kracht: haar grote verlangen naar rust.
Dat diepe verlangen naar werkelijke rust is het proces van omkering dat veel mensen nu ondergaan. Niet voor niets gebeurt dat momenteel in de hele wereld. Deze radicale omkering is bedoeld om de mens uiteindelijk tot dieper inzicht in zichzelf te brengen, waardoor het uitgewerkte cocon van verstarring en vechten doorbroken kan worden. We veranderen geleidelijk onze opeisende gehaaste leefwijze en worden meer mildere aardbewoners met respect voor leven en natuur. Het hart gaat ons de weg wijzen in plaats van het verstand waarmee we voorheen alles (vergeefs) wilden oplossen.
Het hart doet ons ook ons stille zuivere bewustzijn ontdekken, dat voorbij onze gedachtes de enige werkelijke basis van ons leven is. Het is de basis van de natuur, de aarde, de wolken en het hele universum. Alles is verbonden met het oneindige bewustzijn. Elk probleem wordt daarin terug opgelost.
Dit is de weg die de aarde nu doorloopt naar haar ‘omkeerpunt’: de mens in harmonie terug bij zichzelf brengen. Dit is de strategie die de goddelijke intelligentie ‘bedacht’ heeft om de aarde en haar natuur weer te verbinden met de mens: het langzaam laten realiseren dat wij mensen leven vanuit een stil onpeilbaar oneindig bewustzijn en dat we niet onze gedachtes zijn. Maar daarvoor moeten we eerst kwetsbaar zacht, tijdloos zwak en innerlijk leren stilzwijgen.
Zojuist kreeg ik een mailtje van haar die zo verdrietig was. Na haar genomen stappen is er nu eindelijk rust, veel rust en overgave. Ze is blij en ‘werkt’ nu aan zichzelf: ze schildert en tekent om alles te ver-werken. Want daar heeft ze nu eindelijk tijd voor.
Hoe de weg van zwak durven zijn nieuwe krachten wakker maakt. Ik voel grote vreugde dat ik daarin een beetje mag meehelpen.