GA EENS EVEN ZITTEN…
Ik ben onrustig maar ik duw de onrust weg. Dat maakt mij zelfs onrustiger maar ik besef dat niet. Ik ga gewoon door met de dag, met mijn plichten, met mijn dagelijkse bezigheden. “Gauw even dit, gauw even dat. Daarna wil ik nog even daar naartoe en dan nog even dit afmaken.…” Mijn plichten moeten namelijk gedaan worden en mijn leven moet doorgaan volgens wat gedaan moet worden. In een tredmolen van gewoontes.
Maar oefff, de diepe pijn van onrust blijf ik wegduwen. Elke dag weer… als een normale gang van zaken.
Ga eens even zitten. Zoals een vlinder die even op je hand komt rusten en even niks wil. Voel eens even. Sla die onrust vanbinnen eens gade. Die pijn hoort helemaal niet bij je. Die is niet van jou.
Dingen als onrust, verveling, irritatie, stress zijn nergens te vinden in het lichaam. Ook al denken we van wel. Maar in welk hoekje van mijn polsen, van mijn onderrug, van mijn kleine teen zit die onrust en stress dan opgesloten? Nergens! Alleen maar in mijn verbeeldingsgeest. Maar niet in mijn lichaam.
Dus laat al die nonsens gewoon eens vallen, als een stofje dat zich aan je vast wil kleven. Laat maar gewoon vallen. Laat maar gewoon vallen.
En ga lichter en zachter verder met je leven.
Maar rust wel regelmatig tussendoor uit zoals een vlinder dat even doet op je hand.