WIE BEN IK NOG?
Precies 7 jaar geleden op 9 maart lees ik in mijn boek:
“Verlam! Om te ontwaken.”
Ik begrijp dat nog altijd. Ineens wordt alles stilgelegd. Alle kaboutertjes in mij houden op met iets te doen, zich druk te maken in mijn constant bezige dierentuin van gedachtes. Mijn zelf houdt op te bestaan, zoals in de wereld van Doornroosje het hele paleis ineens stilvalt om in een onbewuste afwezigheid terecht te komen.
Alleen ik ontwaak als ik verlam en word zacht en helder. Ontwakend in een absolute stilte waarin alles met elkaar verbonden is.
Een stap naar ontblote werkelijkheid die voorbij alle complexe haast ligt. Zo kalm alles van zichzelf.