HAZELAARBLAADJES
Als ik uit mijn raam kijk, zie ik de frisgroene kleine hazelaarblaadjes als tere nieuwe schepseltjes zich openen. Ze zijn nog onschuldig en groen als een blaadje. Weten nog nergens van. Zijn nog onbevlekt, vrij van elke kennis over het verleden, en weten niet dat de wereld geregeerd wordt door uitsluitend onwijze geweldenaars. Ze durven zich zomaar kwetsbaar bloot te geven aan een aarde besmet vol verontreiniging, waar hun ‘longetjes’ van afhankelijk gaan worden. Zij weten het niet. Vol van vertrouwen hangen ze stil en fris wat te wiegen tussen het veel oudere donkergroene blad van de rododendrons, de hulst, de skimmia’s en de thuja’s, die een mantel van bescherming om hen heen vormen. Wees maar niet bang, zie je die oudjes hun zacht toelispelen. Maar de groene juist geboren nieuwe blaadjes zijn ook niet bang, want angst kennen ze niet…
Hoe is de natuur wonderlijk zorgeloos één met zichzelf. In evenwicht. Wat een kracht om één met het moment te durven zijn, vrij van zorgen en gisteren, sappig en vloeibaar, meedeinend met wind, regen, storm en hitte zonder te zeuren dat het vandaag niet zo fijn is, het gisteren zó veel beter was en ooo hoe zal het morgen zijn?
De natuur kent dat niet, is vloeiend één met zichzelf.
Als ik hier zo stil en bewegingloos zit, begrijp ik dat de jonge pasgeboren hazelaarblaadjes in evenwicht zijn, en ik nu ook. Als ik stil en bewegingloos zit.