OPGETILD DOOR DE WIND
Ik las eens ‘dieren besteden veel van hun tijd aan knikkebollen en genoeglijk lanterfanten, terwijl de mens doodsbenauwd is om maar een druppel kennis, genot, doel of plichtpleging te moeten missen.’
Wonderlijk toch dat we het leven geen moment durven stilleggen. Geen moment even stilte in ons hoofd. Als we het leven stilleggen, is het alsof we alle haast en snelheid eruit weghalen, als een vorm van castratie van het leven dat altijd vaart wil hebben en opgejaagd moet worden. In het NU leven betekent zelfs eigenlijk een beetje doodgaan; is het leven stopzetten waardoor onze dynamiek verloren lijkt te gaan en alles zinloos wordt.
Maar dan is daar het verrassende ontdekkingsmoment dat in het stilleggen van onszelf ineens een veel levendiger kracht naar boven komt drijven, een vitale levenskracht die ons in contact brengt met de energie van het leven zelf. Want door de grip op het leven te verliezen komt er juist iets aan bod dat óns overwint en óns meeneemt in het grote levensverhaal.
Het is als uit ons kleine woelige wrak van een roeibootje stappen en opgetild worden door de almachtige wind. De overgave aan het leven en het loslaten.
Niets anders kan het leven zo vernieuwen als het innerlijk even helemaal stilleggen. Doe het maar…nu