ZACHT EITJE (Zondag meditatie van 15 september l.l.)
Stel een vogeltje is via het raam binnen komen vliegen, en fladdert in paniek alle kanten op, hartstochtelijk zoekend naar het geopende venster. Na verloop van tijd wordt het vogeltje zó moe dat het even stil moet gaan zitten, vlak bij het raam. En dát is het juiste moment. Daardoor kan het met behulp van één handgebaar via het geopende raam naar buiten vliegen, de vrijheid tegemoet. Rust gaf hem zijn zicht naar het licht terug, dat hij vanuit rusteloosheid kwijt was.
Zo is ook de geest van de mens, gespannen rondfladderend, rusteloos als een opgesloten vogeltje, onbewust altijd op zoek naar ruimte en vrijheid. Maar wanneer hij zich dat onrustige fladderen bewust wordt, bedaart en kalmeert hij. Hij wordt als het ware vleugellam en laat zijn inspanningen los. Het zoeken stopt direct en hij ontdekt nu rust en ruimte in zichzelf.
Het is nu geen zoeken meer maar gewoon ontdekken. Waarnemen. Om te zien en te ontdekken dat ons werkelijke zelf een simpel zacht eitje is. Wonderlijk toch!
We ontdekken dat deze diep inwonende echte ‘ik’ helemaal niet wil vechten of iets wil bereiken. Het is gewoon ruim en zacht en stil binnenin, als in een knus huiskamertje. Het wil helemaal geen rol spelen, status hebben of een personage zijn. Het wil en verlangt niks. Het wil alleen maar een zacht eitje zijn. Heerlijk! Voel maar zelf…
Maar bedenk…Wij dragen hiermee het meest wonderlijke hemelse zachte eitje in ons dat er maar bestaat. Het is een goddelijk eitje dat in ons allemaal gelegd is. Daardoor is het zó oninneembaar sterk dat het door alle materie heen kan dringen…omdat het zo subliem zacht is.