MAG IK…?
Als ik mijn oren per ongeluk te luisteren leg, begrijp ik dat de mensen in de straten van Zundert het tijd vinden dat ik maar eens moet stoppen. “Wat? Geeft die Liesbeth nog altijd yogales?? Hoe oud is ze eigen wel niet? Al bijna 75? Nou…tijd om er maar eens een punt achter te zetten, lijkt me zo”.
Frappant hoe mensen over ouder worden denken. Uiterst behoudend en pijnlijk.
Temeer daar ik juist begonnen was met de aanzet van een nieuw boek ‘De ontluikende kracht van het ouder worden.’ En daarin juist wil laten zien hoe diepere krachten naar boven komen naarmate een mens een hogere leeftijd bereikt. Getuige ook wat ik zie en ervaar bij de vele mensen, ook de meer jongeren, in mijn groepen. Wij voeden elkaar meer en meer in wijsheid die wonderlijk genoeg almaar groeiende is
Jazeker, mijn rimpels groeien ook absoluut diep mee, maar de tijdloosheid kent geen spiegel.
De mensen in de straten van Zundert wel, én zij tellen de jaren.
Is het de leeftijd? Of is het de wijsheid die ertoe doet?
Wat is wijsheid? Hoe anders ziet de wereld eruit als we de stilte in onszelf gaan horen en waarnemen…als we het vechten in onszelf leren loslaten…als we onze verkrampte hersens zien verzachten. Ineens vallen we ontspannen uit elkaar. Het wordt zo ruim!
Die ontdekking maakt ons ikje opnieuw jong en nieuw. Je zou dat wijsheid kunnen noemen, los van leeftijd.
En als we naar de leeftijd kijken?
Zo zijn vaak veel ouderen jonger van geest dan veel jongeren die, vast in hun patronen qua uiterlijk en leefstijl, behoudend oud zijn. Later zullen zij ‘jonger’ worden mits ze de wijsheid toelaten.
Tja…mag ik nog even aanblijven?