De scheiding tussen lichaam en geest die wij als mensen maken, is hetzelfde als uit het hart de levende bloedvaten weghalen. Maar bloedvaten horen in het hart en zijn de kloppende geest van het hart. Zo niet, dan haal je het leven eruit.
Zo hangen wij kakelend boven ons lichaam en hebben geen enkel contact of levendig gevoel in ons lichaam. Doordat we uitsluitend vanuit ons denkende hoofd leven en de dingen willen verklaren, stokt de adem net onder de keel. Zo hebben we niet in de gaten dat hierdoor emotionele druk en angst niet afgevoerd kunnen worden via het lichaam naar de aarde. Maar het hoofd duwt al die emoties weg omdat het er niet mee geconfronteerd wil worden. Soms klagen we erover, zoeken we naar oorzaken of zijn we boos op de wereld, of zeggen we ‘het is niet anders’. En we lopen weer door.
Hoe overleven we dan? We overleven door als hazen weg te vluchten van onszelf naar een bedachte virtuele toekomst met een azend doel van hoop en verwachting, om te proberen onszelf tevreden te stellen en van het leven te willen winnen…van de ene pijn naar de volgende. Maar van het leven kun je niet winnen.
Anderzijds rustig in het moment zelf zitten vinden we een nutteloze bezigheid die geen zoden aan de dijk zet.
Maar zou je er werkelijk achter willen komen om te ontdekken dat je ten diepste vrij bent en gelukkig kunt zijn? Durf je werkelijk te aanvaarden dat vrede je ware aard is? Onderzoek dat eens!
Daal dan letterlijk in je lichaam neer, om grond en rust in elke lichaamscel te voelen. Om je lichaam vanbinnen zacht te voelen worden. Om terecht te komen in de eenheid van je reële lijf dat vol van geduld en vertrouwen is, op je aandacht wacht, en waarin direct alle angst en twijfel wordt verbrandt. Daar zit geen persoon meer in en geen zelfgemaakte verhaal. Daarin is niets meer gescheiden dat je verdrietig of angstig maakt.
Dat is de geest van de nieuwe mens. Een geest die – van nature leeg – in het intelligente lichaam woont. Dat alleen geeft de innerlijke vrijheid en de rust weer terug waar we zo naar verlangen.