GEMOK IN MEZELF
Soms ben ik een opgesloten gekwelde zeur, een neuroot van de bovenste plank. Niets helpt. Zelfs niet die talloos gelukkig makende tips die veel mensen, zo te horen, wél kunnen helpen. Zoals: heb alleen maar positieve gedachtes, ga op vakantie naar Ibiza, zoek afleiding onder de mensen, neem een abonnement op de sportschool of een haakblad, ga op vioolles, neem een groentetuin, ga naar een echte kapper, met pensioen of neem een goeroe.
Opgesloten wacht ik alleen maar af tot de bui voorbij is, de wereld weer lichter wordt en ik mijzelf weer zie zitten.
Hé wacht eens, jij geeft toch al járen yogalessen? Dan weet je toch hoe dat allemaal gaat? Hoe je jezelf weer kunt oppeppen? Waarom dan die neuroot in je?
In de zen wordt gesproken over de geest van de beginner. De geest die altijd nieuw en vrij is. De geest in mij zit nog vaak vol met oude sporen van een onvrij mens. Ik weet mij té weinig te buigen, ik ben nog té gehecht aan de golven van wisselvalligheid. Ik denk nog vaak vanuit gewoonte in begrensde oude verzetstermen, in plaats van vrij en onbekommerd te zijn. Tja, zo zit dat nu eenmaal. En ik heb gelezen dat zelfs de Boeddha daar nooit vrij van is gekomen. Dus maak ik me er steeds minder zorgen om.
Mooier nog, ik weet intussen dat in die opgesloten gekwelde zeur juist de grootste potentiële groei, de mest, zit. Zonder ondeugdzaamheid kan er geen deugdzaamheid zijn.
De mens, en ik dus ook, zal moeten leren zijn wisselvallige negatieve geest onbevooroordeeld als een simpel bestaand feit te aanvaarden en zich niet te verzetten tegen de tijdelijke golven die komen en gaan. Het is daardoor dat we steeds werkelijker gaan leven. Om steeds meer gewaar te worden dat we niet die zeur zijn maar de eeuwige leegte die onder de zeur altijd aanwezig is. Een abonnement op een haakblad nemen duwt de zeur naar de achtergrond, dempt zijn aanwezigheid terwijl hij in een duister hoekje mokkend blijft zitten wachten om onverwacht met een grijns weer tevoorschijn te komen. Dat biedt geen enkel perspectief.
Maar als we onze opgesloten neuroot bewust gewaar worden, er volledig mee één zijn als deel van onszelf, voelen we letterlijk een verwrongen knoop in onze borst langzaam zachter worden. Blíjven gewaarworden, en voelen tot de knoop zo zacht en ontward raakt dat onze vrije aard vanzelf weer terugkeert. Bevrijd als een rivier die in de wijde zee uitmondt….mmmm! Dát is het leerproces. Steeds opnieuw. Dát is het inzicht dat we steeds beter door gaan krijgen. Een goeroe leidt ons van onszelf af omdat we die goeroe moeten volgen vanwege zíjn dogma’s en zijn leerstellingen en zijn filosofieën. Wijsheid kan alleen maar in ons groeien als we onze eigen gebreken en verkramptheden leren oplossen door ze te aanvaarden en ze ruimte te geven.
Theresia van Avila herkent dit proces ook, maar is daardoor juist de gelukkigste mens wanneer zij haar ‘zondige’ gevoelens verzetsloos ondergaat. Zij weet namelijk waarom dit gebeurt. Het lijden wordt door God in liefde aan haar geschonken om dichterbij Zijn werkelijkheid te kunnen komen. Oftewel de innerlijke leegte wordt haar werkelijkheid als het huis, de burcht van God die in haar woont. Zij ondergaat dat met vreugde.
Maar de heilige Theresia weet te buigen, zacht te worden, absoluut te buigen in haar kracht van heiligheid en vertrouwen. Bij mij duurt dat even…
Ik ben dat aan het leren: sneller te buigen om mijzelf weg te geven aan iets wat groter is. Buigen voor de grote geest die mijn kleine kwelgeest op de juiste tijd en plaats weer thuisbrengt in mijn leegte. Buigen om kalm in mijn hoofd alles zonder meer stil te leggen wat zo aan het mokken was. Dank je wel gemok, ik geef je de ruimte. Buigen zonder dat ik me met de inhoud van het gemok bemoei, het wil verklaren of theoretiseren. Woordeloos…
BUIGEN MET DE HART-ADEM
een uiterst simpele waardevolle yogahouding voor iedereen.
Ga staan en zet de voeten wat uit elkaar. Voel de ruimte om je heen. Het wordt stil in je, de wereld laat je los, en het wordt overal zacht.
Leg je handen op je borst. Misschien voel je je hart kloppen?
Dan adem je in, met je hoofd iets omhoog, en je handen op je borst. Vervolgens buig je op een uitademing met een lange ‘eeeee’ (hartklank) helemaal naar beneden en laat je je romp en je hoofd in de diepte gewoon wegvallen. Blijf hangen met een zwaar hoofd naar beneden aan een losse nek, en zak nog dieper en losser weg op de volgende paar in- en uitademingen. Steeds een stukje dieper. Tussen elke in- en uitademing verdwijn je in de pauze van een diepe stilte.
Doe dat alles tijdloos vanuit een immense rust. Word je al hangend gewaar hoe op iedere inademing je hart/borst zich vult onder je handen, en zich verkleint bij elke uitademing. In geen andere houding kun je zo goed je hart en longen voelen in- en uitademen. Zeker wanneer je dat met een kalme geest doet vanuit een uiterste gewaarwording.
Na 2 of 3 in- en uitademingen, til je na een inademing alleen je hoofd op naar voren, op de ‘eeeee’-klank. Deze houding aanhouden met een paar ademhalingen door je hoofd steeds ietsje meer op te tillen.
Dan kom je vervolgens weer helemaal omhoog… op de uitademing met de ‘eeeee’-klank.
Dat was alles.
Laat langzaam je armen terug langs je lichaam zakken. Voel wat er zojuist gebeurd is. De leegte in je hoofd, de ruimte in je hart en zie hoe je je oude-drukke-denkhoofd-vol-gebeurtenissen-en-dingen kwijt bent geraakt. En… wellicht voel je een lichte energiestroom door je lichaam?
Een simpele buiging vanuit je hart. En je hebt jezelf weer teruggevonden.