DUIFJESGEEST
Heftige stormen hier in het bos. Bomen zwiepen heen en weer. Traag hoor ik de wind van verre opzetten om langzaam en genadeloos als een brullende jet door de takken te razen. Ik houd mijn hart vast. Maar dan wordt het weer stiller. De bomen, klaar voor een nieuwe aanval, mogen even uitrusten tot ze opnieuw onbaatzuchtig gegeseld worden door de razernij van de wind. Wat als een boom uit woede van de wind genadeloos op mijn dak terechtkomt?
Maar dan valt mijn oog op een tak hoog bovenin de boom. Daar zie ik haar zitten. Peace as peace can be. Kalm, stil, stevig en onbewogen alsof ze daar nooit weg geweest is nadat ik haar daar een paar jaar geleden voor het eerst ontdekt had. De duif van ‘o ja!’ Dit keer poetst ze niet haar veertjes maar zit ze gewoon stil. Ze zit gewoon stil!
Welk mens zou dat kunnen, te midden van zoveel waaiende onrust. Als er één beweging om ons heen is, zijn we gewoonlijk al direct afgeleid, gealarmeerd en willen we vluchten. De duif van ‘oja!’ trekt zich nergens wat van aan. De duif is nergens naar op weg of nergens naar op zoek; de duif zoekt zich niet veilig te stellen; de duif vermijdt de storm niet; de duif wil niet aan het heftige zwiepen van de takken ontsnappen; de duif zit er middenin en ondergaat lijfelijk de wind, de woede en de regen. Volop!
Je zou kunnen zeggen dat de duif letterlijk de confrontatie met de onveiligheid aan gaat.
Hadden wij mensen maar een beetje van die natuurlijke duifjesgeest. Want in ons dagelijkse leven zijn we alleen maar bezig met vluchten en ontsnappen aan wie we werkelijk zijn, altijd op zoek naar afleiding, geluk en veiligheid. Geen seconde hebben we echte rust in ons lijf en rennen we weg voor elk moment waarop we simpel en zonder meer onszelf kunnen zijn.
Zou het mogelijk zijn om onze blik in plaats van naar buiten, eens naar binnen te keren? Hoe veilig is het daar! Heel simpel onze blik 180 graden omdraaien van de wereld, de storm, de roerige chaos vandaan, naar de diepe kalmte binnenin onszelf. Het is daar binnenin zo stil.
Hebben we die kalmte ooit wel eens ontmoet? Waarschijnlijk hebben we nog nooit meegemaakt hoe nieuw, onschuldig en krachtig het is om eenvoudigweg ‘zijn’ te zijn. Over vakantie gesproken. Dit moment nu geeft je de grootste mogelijkheid daartoe. En na dit moment ligt een volgend moment…één aaneenrijging van mogelijkheden om jezelf niet langer meer te ontvluchten maar gewoon hier te zitten, je schouders te laten zakken, je basis te voelen in je onderbuik, je zacht te laten worden en te zien hoe stil het eigenlijk in je is…stil van nature! Je kunt het haast niet geloven dat alles diep in ons uit stilte is opgebouwd.
Zak maar in je onbewogen duivengeest. Laat het maar stormen buiten. Jij bent nergens van afhankelijk, en je hoeft je nergens wat van aan te trekken. Laat enkel maar zo nu en dan je melancholieke ‘roekoeoeo’ horen. Meer is er niet. Dacht jij echt dat er meer was dan?