MIDDELPUNT
Een grote grijze steen markeert de plek ‘Middelpunt van Nederland’. Het stond er met keurige letters in gebeiteld. Ik ging er middenin staan. Zou je het kunnen voelen dat je exact in het middelpunt van het kleine koninkrijk der Nederlanden stond? Spijtig. Geen high of low of licht of groots of hemelbestormend middelpuntzoekend gevoel overviel me. Alleen een donker dreigende Hollandse hemel was het antwoord. Het begon te hozen. We moesten zo snel mogelijk zien weg te vluchten uit dit middelpunt.
Nou ja, toch is het leuk dat mensen op het idee komen om het middelpunt van hun eigen land te berekenen. De VVV van Lunteren had er zo een aardige attractie erbij. Maar iets speciaals voelen, zoals dat voelbaar is in het middelpunt van pyramides, kon ik niet gewaar worden. Kan ook niet. Een afgebakend land met een door de mens kunstmatig aangebrachte grens, laat zich niet voelen als een beleving.
Ik heb mij laten vertellen dat dat heel anders is wanneer je in het exacte middelpunt van de aarde terecht zou komen. Men zegt dat je, wanneer je een gat van meer dan 6000 km. in het middelpunt van de aarde zou graven, je daar gewichtsloos in kunt rond zweven omdat de druk van de massa tegen elkaar wegvalt.
Er is iets met middelpunten. Het midden openbaart kennelijk het geheim van een bepaalde levenskracht.
Een aardig verhaal maakt dat duidelijk toen we eens het middelpunt van ons huis wilden opzoeken.
Ons vorige huis, het huis hier naast mij, was in de oorlog een grenspost van het Rode Kruis geweest. Evacués en zieken werden opgevangen en in de kelder verpleegd. Er had zich in dat huis dus het nodige afgespeeld. Bij tijd en wijlen voelde het dan ook wat unheimisch aan.
Wij besloten om het huis te reinigen met speciale energetische zouten (ozaliet en benzoliet). Daarvoor moesten we het zout op de vier hoekpunten van het huis ingraven in de grond, op sommige plaatsen in huis in potjes neerzetten en, wat het belangrijkste was, exact in het middelpunt van het huis een doorzichtige dunne parel van glas, gevuld met het zout, ophangen.
Maar, dat was niet makkelijk om het middelpunt van ons vreemd gebouwde huis te vinden! Globaal hadden we wel een idee waar we zouden uitkomen maar het bleek, na veel meetwerk, dat we op een heel ander punt uitkwamen. Het middelpunt van ons huis bleek exact gesitueerd te zijn op de plek waar wij altijd mediteerden. Het was een natuurlijke plek waar we ons toe aangetrokken voelden, een krachtig punt dat we zelf, zonder het ons te realiseren, hadden gekozen om ons in stilte terug te trekken. De parel, die nu precies boven ons hoofd hing, zou ons extra gaan helpen.
Het middelpunt zoekt zichzelf, zoekt de stille oneindige kracht die alles tot werken aanzet zonder inspanning of hard werken. Vergelijkbaar met het verschil tussen de spaken van een wiel en zijn middelpunt, de naaf. De mens die heel hard zijn best doet, rent rond met de spaken mee en wordt zo moe. De mens die in zijn middelpunt blijft, is één met de leegte van het midden van de naaf die de kracht in zich draagt, Vergelijkbaar met het middelpunt van een draaikolk of een tyfoon. In het midden van een orkaan is het windstil.
Maar wij mensen moeten altijd stevig en met aandrang en met veel onrust ons werk verrichten omdat we menen dat daardoor alles juist goed komt als we ons fanatiek en dienstbaar opstellen. Maar het is grijpen naar de spaken, zoals het grijpen naar de wind is, om zo weinig genotvol en vol onrust dingen met een opgedraaide en weinig bewuste geest uit te voeren. Het werkt uiteindelijk TEGEN ons. Het geheim van het middelpunt kennen we niet, zolang we onszelf alleen maar willen meten met de aardse aanjaagkrachten. Maar er zijn hogere krachten die duizendmaal efficiënter zijn waaraan je dienstbaar kunt zijn.
Zenmeester Jeroen Witkam schrijft zo mooi: “Ben je sterk genoeg om zwak te zijn? Ben je sterk genoeg om zacht te zijn? ‘Hara’, het Japanse woord voor kracht, buikkracht, verwijst naar de buik. De buik is niet alleen het centrum van kracht, het is ook het centrum van zachtheid, van mededogen.Het bijbelse woord voor mededogen ‘rachamin’ slaat ook op ingewanden. Kracht en zachtheid… doordringen elkaar.” (Zitten in stilte, pag. 94, 95)
Daarom is zitten in stilte zo belangrijk. Hiermee roep je de hulp in van de elektriciteit van de helende middelpuntzoekende kracht van de kosmos. Wanneer een mens zacht wordt, zakt hij met zijn basis de aarde in, opent de bloem zich diep in de buik al wortelend de aarde in en wordt hij sterk. Kosmische elektriciteit stroomt zachtjes binnen. De vastgehouden hardheid van de mens sijpelt weg uit zijn buik en basis de grond in. Het hoofd en het hart gaan zich vervolgens vanzelf openen naar de hemelkrachten.
Maar allereerst zacht worden in de basis en leeglopen vanuit de ingewanden, om mededogend te worden, om leeg te worden, om pijnen en angst en onrust te laten verdwijnen in het dragende middelpunt. Dat gebeurt wanneer je sterk genoeg bent om zwak te zijn en sterk genoeg om zacht te zijn.
We worden stil en zacht omdat we ineens de oneindige ruimte in onszelf kunnen ‘schouwen’. We zijn ons eigen lege middelpunt geworden en tegelijk voelen we dat we niet langer meer als onrustige dieren willoos opgejaagd worden. We laten de spaken van het draaiende wiel los en zakken in de leegte van het middelpunt.
Laat de tyfoon maar razen, wij zijn de windstilte van het middelpunt geworden.