DÉ KANS

DÉ KANS

Wie had vier weken geleden ooit gedacht dat alle scholen nu dicht zouden zijn, de mensen elkaar geen kus mogen geven, de vliegtuigen aan de grond moeten blijven staan en we niet meer even naar de Zeeman kunnen voor een paar onderbroeken. Niemand, zelfs niet iemand met de wildste fantasie, had daar ooit een scenario voor kunnen bedenken. Een gevaar dat de wereld als een dief in de nacht beslopen heeft en op geen enkele plek op aarde te ontwijken valt. De coronacrisis is een feit geworden. (Een leuk grapje dat ik net hoorde: Een oud vrouwtje dat sprak van ‘cromacrisis’ , pakt vanaf nu alleen nog maar ‘Bloe Band’ uit de vitrine van de supermarkt, want je weet maar nooit.)

Toch, hoe aangrijpend, confronterend en angstig deze surrealistische tijd ook is, alles heeft twee kanten.
Zoals een vriendin me schreef hoe het woord ‘crisis’ volgens de Chinese taal opgebouwd is uit twee karakters. Uit ‘bedreiging’ en uit ‘kans’. Ondanks de zware beproevingen waar we met z’n allen aan blootgesteld zijn zullen nu nieuwe zienswijzen, belangrijker inzichten en ander gestelde prioriteiten noodzakelijk de boventoon moeten gaan voeren. Zo voortgaan was en is niet langer mogelijk.
Maar het opmerkelijke daarvan is: alles moest eerst in de buitenwereld plat gelegd worden om tot bezinning te kunnen komen. Is dat niet wonderlijk? Dat eerst alles stilgelegd moet worden om te kunnen ontdekken wat werkelijk van belang is?

Maar hoe zit dat dan met ons? Pakken wij die kans ook aan om onszelf eens stil te leggen? Binnenshuis in onze quarantainestaat?
Dat ligt niet direct voor de hand. We schieten, gewend als we zijn aan onze vroegere run en haast, in een andere modus. In een kramp van… o ja, al die boeken lezen kan nu eindelijk, kasten opruimen, muren verven, online yoga – , zang – , muziek- , dans-, schilder- en pianolessen volgen, de beste gemiste films eindelijk zien, ons cultureel of praktisch of culinair of intellectueel vullen met zaken waar we anders nooit aan toekomen. De dagen zijn voller dan ooit. We hebben genoeg te doen. En als we ons vervelen gaan we gauw even online om te zien wat we kunnen doen om onze verveling te verdrijven. Nee, ons vervelen willen we niet. Zonde van onze tijd.

Maar is dat wel zo zonde van onze tijd?
Verveling is iets waar we gewoonlijk voor op de vlucht slaan omdat het een compleet nutteloos wezen van ons maakt zonder enige wilskracht en inspiratie. We willen dat koste wat kost vermijden.
Maar juist hierin laten we een grote kans aan ons voorbijgaan. Er zit namelijk een diepe schoonheid in verveling. Een schoonheid die start met een doods saai nikspunt, een zinloos gevoel waarbij de ogen dof staan en onze schouders afhangen van slome snotterige ellende….blehhh! Ons hoofd dat gevuld is met doffe misselijk makende watten. Wegrennuuu..!
Maar juist dát… is de mooiste ingang tot onszelf. Wanneer alles uitgeschakeld is tot een armzalig nulpunt. Ik hoop zo dat je je een dezer dagen eens flink gaat vervelen en dat je dat gevoel eens werkelijk gaat onderzoeken. Als je verveling dúrft te voelen, durft te accepteren, dan gebeurt er iets met je. Ga er rustig even voor zitten.
Verveel je goed en voel het. Je wordt meegezogen naar iets in jezelf dat een diep soort vallen in een eindeloze kelder of onderaardse ruimte is waar alle zin en onzin verdwijnt. De beste film waar je in kunt zitten. Je verliest de controle over jezelf om iemand te moeten zijn. Er ontstaat ineens stilte. Alles zwijgt ineens in je. Er komt nu iets in je aan bod dat anders nooit aan bod had kunnen komen. En dat is de schoonheid. Het lijkt alsof je lichaam ineens veel lichter wordt, en alle verdichting die je in je drukke gedoe opgebouwd had, verdwijnt. Ja, drukke gedachtes en angsten zorgen voor verdichting en vertraging van je stoffelijke lichaam. Maar geef je jezelf even vrijaf door je in stilte terug te trekken uit al die stoffelijke besognes, kan het diepere wezen in je (je zou het je ziel kunnen noemen) zich in trilling verruimen en verhogen. En naarmate die trilling verhoogt, hebben we minder behoefte aan dingen en opvullende gedachtes. Er is dan geen angst. Het hele stoffelijke lichaam krijgt even volkomen vrijaf en vakantie. Door de vrede van de innerlijke stilte.
Hier gaat het om, om ons even terug te trekken uit dat vastzittende dicht geklonterde stoffelijke pak via de weg van verstilling. Het pak voelt daarna een pak bevrijder aan. Hoeveel makkelijker stroomt de energie nu door ons heen. Daarbij, een dieper bewustzijn ontstaat. Steeds een beetje dieper.

Stilte is een medicijn voor de ziel en maakt ons zacht en stilletjes gelukkig.
Doe het nu…je gewoon vervelen en niks doen. Dé kans!