EEN LEEG TONEEL
De Rangers lagen er stil bij in de vroege morgen. De wandelaars met hun honden waren nog ver weg. Ik was alleen, en de glooiende heuvels die zich tot in de verre vertes voor me uitstrekten maakten me los van mijn ‘ik’. Ik mocht geheel verdwijnen in het wijde landschap.
Dit Engelse landschap, dat me inmiddels zo lief is geworden, doet me denken aan het stille gewaarzijn dat altijd aanwezig is in de achtergrond van mijn bewustzijn. Het lege landschap waar niemand de hoofdrol speelt omdat het een eenheid is. Het troost me iedere keer weer.
De angst, de drukte, de “fouten” die ik maakte, de teleurstellingen die ik opliep in dit leven, brengen me steeds minder van de wijs omdat ik me realiseer dat het hoort tot mijn oppervlakkig persoonsgebonden wezen dat ik slechts moet accepteren als een verdedigingsmuur die ik noodzakelijk opbouwde in dit tijdelijke leven. Een staat die niet verbonden is met mijn werkelijke wezen.
Het stille eeuwige gewaarzijn daarentegen dat zich onder al mijn emoties verborgen houdt, is nooit teleurgesteld. Het is als een stil weids landschap. Zonder enige hoofdrolspeler.
Ik mag in het leven gewoon verdwijnen in mezelf en in de eeuwigheid. Dat begin ik langzaam te begrijpen