LUKRAAK KLESSEBESSEN
In feite wonen we als mensen maar in een klein opgesloten binnenkamertje zonder venstertjes. Een binnenkamertje waar constant wat gelispeld, gemompeld, gemurmeld en geprutteld wordt. Hoor maar:
“Zou ik vandaag die trui aantrekken of die bruine van gisteren/ o de buurman zet de vuilnis aan de straat / slaat altijd zo hard met zijn poortdeur / get, lastig die jeuk op m’n rug / even theewater opzetten / had ik gisteren die mail wel moeten sturen? / eigenlijk wel een roddelmens die nicht van me / word ik gallisch van maar zal niks laten merken want ik sta daar boven, zo ben ik nu eenmaal / wat een herrie die scheurende auto buiten / overbuurjongen zeker / niet vergeten te tanken vandaag / ruikt lekker dat nieuwe afwasmiddel / effe snel alles opruimen en dan gauw …etc. etc.”
Zo murmelt en klessebest het de hele dag door in onze binnenkamertjes.
Is het niet verbazingwekkend dat men dat heel gewichtig “denken” noemt. En aan dat woord zo’n serieus grote waarde hecht?
Ik vraag me wel eens af waar de beeldhouwer Rodin zijn beroemde beeld “Le Penseur” (De Denker) aan zou willen laten denken? Aan diep filosofische gedachtes over de zin van het leven? Of over het feit dat de bronzen man zojuist een verdrietig blauwtje heeft opgelopen?
Een klein voorstel: Hoe openbarend is het niet om eens héél even dat innerlijke gepruttel stop te zetten.
Doe het maar even… het denken stopzetten.
Zie je hoe verbazingwekkend?
Dan pas zie je de werkelijkheid van je kamer in het echt. Want alles valt woordeloos weg… Je ziet ineens hoe stil de stoelen rond je tafel staan, hoe bewegingloos de schilderijen aan de muur hangen en dat kennelijk al jarenlang doen; hoe rustig je kopjes erbij staan en de stilte in de kamer zo vredig. Alles wordt één geheel. Jijzelf in de kamer…in diepe vrede.
Dat is je bewustzijn openen. Dat is het benauwde binnenkamertje openen. Dan zie je de buitenwereld rondom je ineens heel echt alsof je het nooit eerder zo gezien hebt. In het nu.
Makkelijker en dichter bij is niet mogelijk.