GEEN VLEKJES WEGPOETSEN, ANDERS GAAN ZE NIET WEG.
Een nieuw onbevlekt jaar komt eraan.
Maar het onvermijdelijke is dat na één minuut, na één uur, na één dag dat gloednieuwe gevoel alweer verdwijnt omdat het besmeurd raakt met oude bekende ongewilde vlekjes. Want zie, daar komen de onruststokers als keffende hondjes onze gedachtes en onze handelingen als vanouds weer innerlijk verstoren. Stille irritaties, bozige gedachtes, beklemmende gevoelens, onzekere angsten loeren alweer om de hoek.
Wat betekent in feite een nieuw jaar?
Misschien betekent het wel dat we nu eindelijk eens onze ondeugdelijke onhebbelijkheden – vroeger noemde men die zonden – maar gaan aanvaarden. Want die lastige ondeugden horen bij ons, bij ons aardeleven, ook al zouden we al die onhebbelijkheden als heiligen, oftewel als levenloze saaie pieten, willen uitpoetsen. Niet doen! Het zal je ook niet lukken. Zolang je ertegen blijft vechten of ze blijft onderdrukken blijven ze je tiranniseren.
Hoe kun je dan wel je rust onbevlekt bewaren?
Geef simpelweg al die vlekjes, al die ‘zonden’, met liefde gewoon de ruimte, de weidsheid en de stille rust, zodat hun harde krachten vanzelf weer verdwijnen in de zachte oneindigheid. Steeds weer…Zonder ze te veroordelen nemen ze de benen en blijft er een leeg onbevlekt veld over.
Ik wens je een weids en laat-maar-wegstromen-jaar toe!