KWEBBELAAR
We kwebbelen wat af in ons hoofd.
De commentatorstem in ons houdt zich nooit gedeisd. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat gaat onvermoeibaar dat bemoeizuchtige stemmetje maar door. Het liefst staat het in de rij bij de kassa om alles en iedereen te becommentariëren, terwijl het steeds ongeduldiger wordt. Zelfs fietsend door het prachtigste rivierenlandschap maakt het stemmetje zich nog druk om wat de buurvrouw ons ‘onterecht’ gisteren te vertellen had. Hoe durfde ze!, roept het stemmetje verontwaardigd uit.
Maar zeg nou eens eerlijk: Denken we echt dat die innerlijke kletskous, waaraan we verslaafd zijn, het bij het rechte eind heeft? En worden we bovendien niet doodmoe van dat onzinnige geleuter dat ons in feite niks te vertellen heeft?
Het bewijs is geleverd: de kwebbelaar gaat er snel vandoor wanneer we met onszelf mee gaan luisteren. Het voelt zich betrapt vanwege zijn onheusheid. Ineens is het stil. Hoor maar…luister maar. Het zwijgt éindelijk!