NIET HUILEN
Een vriendelijke zachtmoedige oudere vrouw met lange grijze haren. Ze zat er al, samen met een vriendin, een uur voor de lezing begon. Ze hadden zich in de tijd vergist, maar het was niet erg. Ze keken toe hoe alles werd klaargezet, kregen een kopje thee en bleken zich op hun gemak te voelen.
‘Bent u degene die de lezing gaat geven?’, vroeg de zachtmoedige vrouw me. Ik knikte vriendelijk. En toen ik later even in een hoekje ging zitten kwam ze naar me toe en begon stil iets over zichzelf te vertellen. Hoe ze hier in Rijsbergen vrijwilligerswerk was gaan doen nadat haar man twee en een half jaar geleden en haar enige zoon twee jaar geleden beide overleden waren. Ze was alleen overgebleven.
Haar zoon had zijn moeder op haar hart gedrukt, voordat hij kwam te overlijden, dat ze vooral niet moest gaan huilen en niet bij de pakken moest gaan neerzitten. Dapper had ze zich daaraan gehouden, de woorden van haar zoon indachtig. Dus was ze vrijwilligerswerk voor ouderen gaan doen en huilde niet.
Na de lezing zat ze met een boek op haar schoot en ze vroeg me: ‘U schrijft dat we zacht moeten worden, maar hoe kan dat dan, want ik ben al veel te zacht.
Ik ging even naast haar zitten.
Ik vroeg haar of ze bedoelde met zacht-zijn dat je een meegaand karakter hebt en ervan overtuigd bent de wil van de ander te moeten volgen? Ja zoiets. Zoals wat haar zoon haar als heilig credo had opgelegd om vooral niet te gaan huilen na zijn overlijden? Ja zoiets.
Maar het deed zo’n pijn zei ze om niet te mogen huilen. Ze wist niet hoe om te gaan met die diepe pijn. Heel even legde ik mijn hand kort op haar hart, en ik zag dat haar kin trilde.
‘Durft u uw eigen hart te voelen? Durft u uzelf, nu u alleen overgebleven bent, aan bod te laten komen? Door uw hart zacht te laten worden?’, vroeg ik haar. ‘Durft u te voelen dat uw eigen hart de verbinding kan leggen tussen u, uw zoon en uw man?’
Op datzelfde moment zag ik haar ogen ontspannen.
‘Dank u wel’, zei ze zacht. ‘Ja’